Ken » [Completed] 2/3

6.

Ο Tedd καθόταν στην άκρη του καναπέ.

Τα χείλη του μισάνοιχτα,

τα μάτια του να κοιτάνε αφηρημένα το κενό.

Ένα μπουκάλι αλκοόλ κρεμόταν στα δάχτυλά του,

Δίπλα του ο Ken κάπνιζε σιωπηλά.

«Ξέρεις...»

Ο Tedd.

Είχε μιλήσει ο Tedd.

Το ύφος του απόλυτα σοβαρό,

σαν να σκόπευε να πει κάτι το βαθυστόχαστο.

Ο Ken γύρισε και τον κοίταξε.

«Ξέρεις,  αυτοί που είναι άρρωστοι πεθαίνουν. Κι όσοι δεν είναι άρρωστοι, πάλι πεθαίνουν. Η μόνη διαφορά είναι ότι οι πρώτοι πεθαίνουν νωρίτερα. Κι αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό.»

Έτριψε τα χείλη του.

Γέλασε.

Χωρίς λόγο,

απλά γέλασε.

«Και η Dany πέθανε από πνευμονία. Ήταν άρρωστη και πέθανε. Αλλά εγώ ζω, βλέπεις; Ήμασταν μαζί, την κρατούσα. Αλλά πέθανε· εκείνη πέθανε κι εγώ είμαι εδώ, αναπνέω. Όμως τι κερδίζω μ' αυτό; Αρχίδια.»

Γέλασε ξανά.

Σταμάτησε απότομα,

κλαψούρισε κάτι δικό του.

Μια βρισιά.

Παραλογιζόταν.

«Καλύτερα να ψωφούσα εγώ εκεί έξω. Το πολύ-πολύ να με έθαβε το χιόνι ή να με έτρωγε κανένα σκυλί. Η Dany ήταν έξυπνη. Θα μπορούσε να κάνει τα πάντα. Θα μπορούσε να γίνει επιστήμονας, δικηγόρος, γιατρός, δημοσιογράφος... Θα μπορούσε να έχει σπίτι, θα μπορούσε να υιοθετήσει παιδιά... Θα, θα—θα-»

Κοπάνησε την γροθιά του στον καναπέ.

Το μπουκάλι γλύστρησε από τα δάχτυλά του.

Παραλίγο να πέσει.

«Αλλά πέθανε! Το καταλαβαίνεις αυτό; Πέ-θα-νε! Κι έζησα εγώ, ο σκατό-μαλάκας, ο ηλίθιος, ο βλάκας, ο-»

Ο Ken έσβησε το τσιγάρο,

σηκώθηκε πάνω.

Του πήρε το μπουκάλι,

το ακούμπησε στο τραπέζι.

Τοποθέτησε τα χέρια του στους ώμους του Tedd.

«Δεν είσαι τίποτα από όλα αυτά, φίλε. Και η Dany είναι σίγουρα πολύ καλύτερα εκεί που βρίσκεται τώρα. Ηρέμησε.»