Ken » [Completed] 2/3

11.

Ο Ken ένιωθε καλύτερα,

πολύ καλύτερα.

Οι πονοκέφαλοι είχαν σταματήσει.

Το ίδιο και οι ζαλάδες,

ο πυρετός,

η κόπωση.

Ένα τσιγάρο κρεμόταν απ' τα ρόδινα χείλη του.

Πιο συγκεκριμένα, το τέταρτο.

Πριν δύο ώρες είχε πάρει την δόση του.

Στο παλιό, ξύλινο συρτάρι ήταν κρυμμένο το τελευταίο φακελάκι.

Λευκή σκόνη,

ίδια με ζάχαρη.

Ω, ακόμη νόμιζε ότι ήξερε να τα κρύβει καλά.

Ότι η μητέρα του δεν είχε καταλάβει τίποτα.

Κι όμως, δεν ήταν αρκετά παρατηρητικός, ώστε να προσέξει ότι

η Clary είχε καταλάβει τα πάντα.

Ποτέ του δεν μπήκε στον κόπο να σκεφτεί πως εκείνη του έπλενε τα ρούχα,

τα σιδέρωνε,

τα στέγνωνε.

Εκείνη έβγαζε τα άδεια, ξεχασμένα φακελάκια από τις τσέπες του.

Εκείνη μύριζε τον μπάφο στα πουκάμισά του.

Εκείνη έβρισκε παρατημένα χάπια σε γωνίες του δωματίου του.

Εκείνη τον είχε μεγαλώσει

και πίστευε πως ήταν ικανός να την ξεγελάσει.

Όμως, ήθελε -αλήθεια- να μην τον καταλάβει;

Ήθελε -αλήθεια- να περάσουν απαρατήρητα όσα έκανε;

Ω, όχι, δεν ήθελε καθόλου.

Αυτό που πραγματικά προσπαθούσε να καταφέρει ο Ken,

ήταν να την κλονίσει.

Να την κάνει να του φωνάξει, να του πετάξει τα φακελάκια στο πρόσωπο,

να την δει να απογοητεύεται για εκείνον.

Να θυμώνει.

Και ήταν πεπεισμένος πως θα τα έκανε όλα αυτά, μόλις αντιλαμβάνονταν πού ήταν μπλεγμένος ο γιος της.

Γι' αυτό δεν πίστευε ότι τον είχε καταλάβει.

Γι' αυτό δεν ήθελε να το πιστέψει.

Όμως η Clary το ήξερε χρόνια τώρα,

και δεν έκανε τίποτα.