Ken » [Completed] 2/3

12.

Οι κουρτίνες κλειστές,

σκέπαζαν το παλιό παράθυρο.

Το δωμάτιο ήταν ψυχρό,

όμως όχι αρκετά για να σβήσει την φλόγα του πάθους που σπήθιζε μέσα του.

Μια πόρτα,

ένα άδειο σπίτι,

ένα κρεβάτι με σιδερένια κάγκελα.

Ένα κλειδί γυρισμένο δυό φορές,

μια φθαρμένη κλειδαριά κι ένα ρολόι.

Κανείς δεν ήταν εκεί να ακούσει,

να αισθανθεί,

να καταλάβει.

Δύο κορμία άγγιζαν τρυφερά το ένα τ' άλλο,

σάρκες γυμνές κι εκτεθειμένες στον έρωτα,

χείλη απαλά να γράφουν ποιήματα χωρίς μελάνι και χαρτί.

Ηδονή μεγάλη,

μα κρυφή.

Γιατί πιο μεγάλες αμαρτίες ονόμασαν τις πιο βαθιές απολαύσεις,

και πιο αισχρούς αμαρτωλούς αυτούς που μίλησαν γι' αυτές και πράξαν άφοβα.

Μα είναι αμαρτία να ποθείς;

Είναι αμαρτία ν' αποζητάς να γίνεις ποθητός;

Είναι αμαρτία το πάθος κι ανάγκη που σ' οδήγησε σ'αυτό;

Πόσα στόματα θα τους διαολόστέναν αν ήξεραν,

κι αυτός είναι ο λόγος που δεν ξέρουν.

Οι άνθρωποι φοβούνται τον έρωτα—

Οι άνθρωποι φοβούνται το γκρι.

Φοβούνται ό,τι δεν είναι άσπρο κι ό,τι δεν είναι μαύρο.

Φοβούνται κάθε απόχρωση και κάθε παρακλάδι.

Κάθε λουλούδι όμορφο μ' αλλιώτικο από τ' άλλα.

Μα πιο πολύ ντρέπονται να σταθούν μπροστά στην τέχνη.

Ντρέπονται να αντικρίσουν τον εαυτό τους στο σώμα ενός άλλου,

ν' ακούσουν μια κραυγή απόλαυσης μια νύχτα περασμένη,

να τολμήσουν να παραδεχτούν πως νιώσαν ηδονή

ή πως κάποιος άλλος ένιωσε για 'κείνους.

Γι' αυτό όλοι κρατούσαν τα στόματα κλειστά.

Βουβά,

Απόλυτη ησυχία.

Μονάχα δύο αναστεναγμοί μες το σκοτάδι,

που γλύστρησαν αργά από ένα χώρισμα χειλιών.