Ken » [Completed] 2/3

13.

Ο Ken πέταξε τα χαρτιά από τα χέρια του με μανία.

Δεν μπορεί,

δεν μπορεί,

δεν μπορεί.

Επαναλάμβανε στον εαυτό του,

νομίζοντας πως με αυτόν τον τρόπο θα το πίστευε κι ο ίδιος.

Δεν μπορεί,

δεν μπορεί,

δεν μπορεί.

Άρπαξε ξανά τα χαρτιά,

τα κοιταξε.

Οι άκρες τους τσαλακώνονταν υπό το κράτημά του.

Ξεφύσηξε.

Το κεφάλι του ήταν ένα μπλεγμένο κουβάρι.

Δεν μπορούσε να συμβαίνει κάτι τέτοιο, όχι σε εκείνον.

Ο Ken ποτέ δεν σκέφτηκε πόσο επώδυνο είναι το συναίσθημα να ξέρεις

ότι πεθαίνεις.

ότι θα πεθάνεις.

ότι πρόκειται να πεθάνεις.

Και εκείνη τη στιγμή, η πραγματικότητα τον χτύπησε πιο άσχημα από ποτέ.

Δεν θα ζούσε για πάντα,

δεν θα ζούσε για όσο θα ήθελε,

δεν θα προλάβαινε να ζήσει.

Το σώμα του κατέρρευσε στο πάτωμα,

τα χέρια του τυλίχθηκαν γύρω από τα γώνατά του.

Ήταν ευάλωτος,

ήταν τόσο ευάλωτος και μπερδεμένος.

Και δεν ήξερε τι να κάνει γι' αυτό.

Δεν είχε ιδέα πώς θα ξερίζωνε αυτό τον ογκόλιθο από τα σωθικά του,

και κατέφυγε στο μόνο πράγμα που του περνούσε από το μυαλό, εκείνη την στιγμή.

Άρχισε να κλαίει.

Ένιωθε τα μάτια του τόσο γεμάτα,

τόσο ξεχυλισμένα από δάκρυα.

Από αύθονα δάκρυα,

αμέτρητα.

Κυλούσαν ακατάπαυστα στο πρόσωπό του,

στον λαιμό του,

στον γιακά της μπλούζας του,