YAĞMURUN KIZI

5.BÖLÜM

Sabahın sersemliğini üzerimden attıktan sonra balkonda kahve içmeye karar verdik.Aslında amać kahve içmek değil,birbirimizi tanimak , muhabbet etmekti. Adamin henüz adını bile bilmiyordum. O da benimkini. Bana karşı ilgisini farkediyordum, ama bunu gizlemeyi başarabiliyordu.

Beni kucağına alarak balkona taşıdı. Aslında ayağım o kadar da kötü durumda değildi. Bana ilgi göstermesi hoşuma da gitse bazen kendisi çok sinir bozucu olabiliyordu.

Elinde kahvelerle masaya doğru geliyordu. Hafifçe tebessüm ederek,

"İşte getirdim küçük hanım. Umarım şekersiz içiyorsundur, içmiyorsanda içmek zorundasın."
"Öncelikle seninle şu konuda anlaşalım. Ben istemediğim hiçbir şeyi zorla yapmam. Benden büyük olabilirsin ama bu beni kısıtlayabileceğin anlamına gelmez!"
"Peki küçük hanım, hiçbir şeyi hatırlamazken, kim olduğunu bile bilmezken, üstelik yaralıyken ne yapabilirsin ki? Nereye gitmeyi düşünüyorsun mesela!"

(Etrafda küçük bir sessizlik olduktan sonra kız ağlamaya başladı.)

Ağlayarak,
"Neler oluyor hiçbir fikrim yok, şuan neden ağladığımı dahi bilmiyorum. İçimde bir acı var, birşey var ama nedensiz. Nedenini öğrenmek istiyorum ama hatırlayamıyorum. Biliyormusun sebebsizce ağlamak çok acı veriyor."

(Adam fazla üstüne gittiğini düşünerek elini kızın elinin üstüne uzattı.)

Biraz kısık tonla,
"Ağlama geçecek herşey, kesilecek bütün acıların. Sadece güçlü kal. Hayatta hep güçlü kalanlar kazanır.
"Peki şimdi ne olacak? Ne yapabilirim ki ben tek başıma?"
"Birincisi tek başına falan değilsin. Ben her zaman yanında olacağım. İkincisi de ablam psikolog, çok nadir görüşüyor olsak ta benim için gelecek buraya. O bize ne yapmamız gerektiğini anlatır. Herşey güzel olacak."
"Tamam ama ben senin hakkında hiçbirşey bilmiyorum. Seni merak ediyorum. Ben kendimi hatırlamıyorum, anlatamıyorum ama sen anlat. "
"Bunları öğrenmek için daha çok erken küçük hanım. Şimdi bunları düşünme daha önemli işlerin var."

(Adam biten kahveleri mutfağa götürmeye gitti.)