Bir ağacın dalında sessizce ağlıyorum. " Yağmur, Yağmur, Yağmur" sesleri kafamda yankılanıyor. Gerçekleri öğrenmek , hatırlamak için elimden geleni yaparken şimdi kaçıyorum. Hatırlamak istemiyorum ama neden?
İçimde neler var , bilmiyorum...
Yağmurun benim olma ihtimalini gözümün önüme getiriyorum ve çok tanıdık geliyor ama bir yandanda yaptığımın saçma olduğunu düşünüyorum .Belkide Yağmur ben değilimdir. O zaman neden kaçtım?
İçimden bir ses kötü bir şeyler olmayacağını söylüyor.
Geriye dönsem ne diyeceğim ki adama ? Ama burada duramam.Hava kararmak üzere ve iki yolum var .Ya bu tehlikeli ormanda uykusuz ve aç kalıcam yada gerçekleri duymaya yüzleşmeye gidicem.
Koşarak gittiğim yolları , istemsizcede olsa geri yürüdüm. Hayatta geri vites yapmayan ben geriye dönmek zorundayım.Hava yavaş yavaş kararmaya başladı. Çamlıkların ardından minik ayak sesleri geliyordu. Çaresiz ve kısık bir tonda :
-" Kim var orada??"
Cevap verilmesini beklerken adamın sesi duyuldu:
-"Yağmur ,yağmur!!Nolur cevap ver."
Seslenmek istiyorum ama adını bilmiyorum.Çaresizce;
-"Burdayım, yardım et korkuyo" dememe kalmadan karşımda gördüm.
Koşasak sarıldı bana.Onun bana sarılması hoşuma gitti fakat belli etmemek için ittim."
-"Iyimisin ?Ben sana birşey yapmadım,ben sana kıyamam" demesini beklerken biraz kızgın bir tonda :
-" Tek başına ne bok yapacaksın ki,kaçsan ne olacak,hem ben bir şey yapmadım Yağmur"
-"Sen beni tanıyorsun"
Ve yine beni şaşıtmayı başararak omzuna aldı ve emir verici bir tonda:
-"Bunları evde konuşuruz "dedi.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
YAĞMURUN KIZI
Literatura FemininaYağmurun kızıyım ben, adım Yağmur. Bulutlar gibiyimdir ben ağladıkça diner acılarım. Yağan her yağmur damlası unutturur geçmişimi, geçmişte yaşadıklarımı, hissettiklerimi.
