SEKİZ: ÖLÜM ÇİÇEĞİ

Bölüm7: Hayat Devam Ediyor

Evet günler geçiyor,Aylar geçiyor,Yıllar hatta ömür geçiyor. Ve sonuçta hayat hâla devam ediyor.

Galiba artık bazı şeylere alışmıştık. Hayat artık normale dönmeye başlamıştı. Sanki umut ile ben bütün acılarımızı otopsiden geçirip, içimize gömmüştük. Bizim karşımıza bu otopside çok acılar çıkmıştı. Şimdi oğlumla ben yendiğimiz acıların üzerine kadehlerimizi tokuşturuyorduk.

Yılların hızlı geçmesi bizi bir arkadaş haline getirmişti. Beraber oyunlar oynuyor parka gidiyorduk. Onun mutlu olması benim için çok önemliydi. Çünkü benim ayakta kalmamın tek sebebiydi o.Benim için sadece bir evlat değil daha fazlası. Diyeceksiniz daha fazla ne olabilir ki diye,işte onu ben bile bilmiyorum. Diyeceksiniz ne iş yapıyorsun nasıl para kazanıyorsun. Bankacıydım ben fakat Lavinia öldükten sonra istifa ettim, ailemden kalan miras yazlık,tarla takke ne varsa sattım. Umutla bana ömür boyu yetecek bir para var hesabımda. Dersiniz hazıra dağ dayanır mı?Dayanmaktan başka çaresi yok. Gerekirse oğlum için aç kalırım ,canıma minnet. Bundan sonra benim hiç birşeye ihtiyacım yok ki. Bana gereken tek şey oğlumun sevgisi. Çünkü tek o beni hayatta tutuyor. Sevgi,birilerinin sevgisi...

Laviniaya'yı kaybettikten sonra sonra anladım. Bir insan için sevginin ne olduğu. Evet biz birbirimizi çok seviyorduk,fakat bir sevgi kaybı yaşamadığımızdan gerçek sevginin ne olduğunu anlayamamışız, anlayamamışım... Ama durum şimdi farklı, şuan gerçek sevgi ne biliyorum. Gerçek sevgi canının,kalbinin,senden olanın sevgisi. Bir tek o kaldı bana sevgi olarak. Her gece tek dua'm onu kaybetmemek. Onun her daim hayatta kazanması ve benim yaşadıklarımı yaşamaması. Diyeceksiniz sen ne yaşadın ki diye. Peki siz Sekiz'i biliyor musunuz? Veya anlayacak mısınız? Çok şey yaşadı bu beden,çok acılar çekti bu kalp,çok zorluluklar gördü bu gözler.Peki ben nasıl hayattayım?

Daha doğrusu laviniaya'yı tanıyana kadar tam bir yürüyen ölüydüm. Zombiydim, aylaktım. Ama Lavinia dan sonra kendime geldim. Kendimi onda buldum. Beni yaşamaya başladım kendimi. Sonra onu kaybettim,bu sefer oğlum vardı. Ve artık kendim için değil. Onun için yaşamalıydım. Yaşıyorum, yaşayacağım, yaşamam lazım. Sadece umut için. Belkide bir umut için.

İyiki varsın oğlum, iyiki varsın ve benim yaşamamı sağlıyorsun. Süperman,batman hatta örümcek adam, senin yanında halt etmiş evlad...

Sen bambaşkasın. Bambaşka...