BOŞLUKLARIN ARDINDA

Bölüm 1

Doğum her şeyin başlangıcıdır diyoruz, yaşamaya başlıyorsun çünkü. Oysa ben yaşadığımı hissetmiyordum. O halde ben daha doğmadım diyorum kendi kendime. Bilinmezlik nedir iyi biliyordum. Tam 17 yılımı boşlukta geçirdim. Çok şey yaşadım. Her şeyi kendi başıma yaptım. Kendimi insanlardan uzak tuttum." Bu benim arkadaşım" diyeceğim sadece birkaç kişi vardı. Tam da şimdi onlar da yoktu. Yeni bir şehirde onlardan uzaktaydım. Zaten mükemmel bir ailem de yoktu. Hayata yenildiğimi düşündüm çoğu zaman. Yaralandım. Kana bulandı her tarafım. Ama durdum. Düşündüm. Kimse ya da hiçbir şey beni yıkamaz. Dizlerim acıdı yine de kalktım ayağa. İşte ben başlangıcımı yapıyorum. İşte ben şimdi doğuyorum.

Adım Rüya. Adım bile yalandan ibaret. Rüyalar gerçek değildir çünkü. Uyanınca yalan biter. İzmir'de üniversite hayatımın yeni başlangıcını yapıyorum. Ailemin hayali olan hukuk fakültesini okuyacağım. Doğru duydunuz . Benim hayalim değil , ailemin hayali. Yanımdan insanlar geçerken açık kahve saçlarımı yüzüme siper ederek yürümeye devam ettim kampüs bahçesinde. Birkaç evrakla uğraşmak zorundaydım. Adımlarımı hızlandırıp işlerimi halletmeye koyuldum.

##########################################

İşlerim nihayet bitmişti. Yorgunlukla banklardan birine oturdum ve kafamı geriye yaslayıp gözlerimi kapattım. Yanımda bir hareketlilik olunca gözlerimi açtım. Bir kız gülümseyerek bana bakıyordu.

"Merhaba." enerji dolu çıkan sesine karşılık gülümsedim.

"Merhaba."

"Ben Yağmur." elini uzattı. Bende uzattım.

"Bende Rüya. Memnun oldum."

"Bende memnun oldum. Yorulmuş gibisin." Oflayıp yorgun gülümsememle ona baktım.

"Evrak işleri yorucu biraz." Tam cevap verecekken telefonuna gelen bildirimle konuşmaktan vazgeçip bildirime baktı. Kaşları çatıldı. "Bir sorun mu var?"

"Ev bakıyordum. Hatta birini beğenmiştim. Ama evi benden önce birisi tutmuş arkadaşım onu haber verdi." Aklıma gelen fikirle gülümsedim. Sonuçta bir ev arkadaşı arıyordum ve bu ev arkadaşı Yağmur olabilirdi.

"Aslına bakarsan bir ev arkadaşı arıyordum. Bu kişi sen olabilirsin." gözleri parladı.

"Ciddi misin?" kafamı salladım. Bankta yanıma yaklaşarak bana sarıldı. Kollarımı ona doladım. "Çok teşekkür ederim. Beni büyük bir dertten kurtardın."

"Ne demek teşekkür etmene gerek yok sonuçta beni ev arkadaşı arama derdinden kurtardın. Hatta işlerin bittiyse eve taşınabilirsin." kollarını benden ayırıp ayaklandı.

"Evet bitti. Eşyalarımı otelden alalım." bende ayağa kalkıp kolundan çekiştirmeye başladım.

"O zaman ev arkadaşlığı maceramız başlasın.''

########################################

Kiraladığım ev 4 odalıydı ve eşyaları vardı. Bende daha dün yerleşmiştim zaten. Benim odamın yanındaki odayı da Yağmur'a vermiştim. Yağmur derin bir nefes alarak kendini karışımdaki koltuğa attı.

"Üstümden fil geçmiş gibi. Hep annemin yüzünden. Bavulun içine ne varsa doldurmuş. Be kadın anladım kıyafet koyulur bavula ama yastık kılıfı koymak nedir?" kahkaha atarak konuştum.

"Yastık kılıfı mı?" gözlerini devirdi.

"Neymiş oralarda yastıklar kirli olurmuş. Yapabilse porselen takımı koyacaktı."Karşılıklı gülüyorduk."Ben Hataylıyım sen nerelisin?"