To the Moon and Back

KABANATA 11

Naglakad lamang si Luna. Lakad lakad lakad. Hanggang dinala sa siya ng kanyang mga paa sa isang lugar na hindi niya na nadadalaw mula nang magkolehiyo siya. Narito siya ngayon sa pintuan ng dati nilang bahay, kung saan nakatira ang kanyang ina at isa pang kapatid. Nakapatay ang mga ilaw sa bintana, wala ring liwanag na tumatagos sa mga siwang sa pinto.
Hindi niya alam kung bakit narito siya, siguro'y mas alam ng kanyang mga paa kung saan siya dapat magtungo.
Maga pa rin ang kanyang mata, sariwa pa ang mga pangyayari kanina, natuli pa rin ang dugo sa sugat na ginawa ni Aries.
Akmang aalis na siya nang biglang may marinig siyang tunog. Tunog ng pintong binuksan. Dalidali siyang lumingon pabalik at nakita niya ang kanyang ina, nakangiti, marahil nakutuban na may nangyari sa anak. Tila ba alam nitong pupunta ang anak kaya buong magdamag naghintay.
She bursted into more tears, she ran towards her mom and hugged tight, longing for a love, missing her smell and her touch and her magic and her care. Her mom hugged her back, tighter even, knowing how to cure a qound just the right mother's way.
Matagal silang nanatili sa ganoon posisyon, sinusubukang punan ang bawat pagkakataong hindi nila nagawang magyakapan.
When they parted away, ipinana lang ng kanyang ina ang malalabo nang mata nito sa kanyang maga pa ring mata. Matagal. Nakangiti ito. Pero malungkot ang tingin. At hindi ito nagsalita. Hibdi ito nagtanong ng kahit na ano, hindi nanermon o nanaway, hindi nagalit, hindi gumawa ng kahit na anong tunog. And that was all Luna needed: space, silence, understanding, and love.
At ibinigay iyon ng kanyang ina, hindi na kailangang magtanong dahil ramdam niya ang sakit, at alam niya kung bakit. Pero alam niyang kaya iyong lampasan ng kanyang anak.
Muli silang nagyakapan, mas matagal, mas mahigpit. Walang nagsalita, kapwa sila tahimik. Tanging ang ingay lang mula sa orasan ang kanilang naririnig, kasabay ng pintig ng kanilang mga puso. Tick tock tick tock. Dug dug dug dug. Isang tahimik na paalala na sa paglipas ng oras, muling titibok ang puso ni Luna. Na sa tamang panahon, muling babalik sa dayi ang lahat, gagaling ang mga sugat, maghihilom ang mga saksak sa puso, mawawala ang sakit, matutuyo ang luha. It may not be today, maybe, just maybe, tomorrow, of the next day. Sooner or later, it will all heal.
Natulog siya nang gabing iyon, nakahiga sa kama, nakabalot sa kumot. Ngunit halos hindi rin siya nakatulog. Dahil bawat pikit ng kanyag mata'y bumabalik ang lahat ng nangyari, nakikita niya lahat. Tila paulit-ulit na ngayayari.
Kaya naman mapipilitan aiyang dumilat, subukang alisin ang mga iyin sa kanyang isipan, ngunit hindi niya kaya dahil iyon lang ang nasa isip niya, hindi kayang limutin.
At alam niyang matatagalan bago siya makaahin sa hukay na ito. Matatagalan pa bagi tumigil ag baguong kakaumpisalamang. Matatagalan pa bago bumalik ang lahat sa dati. Ngunit kapag iniisip niya ito, lalo lamang siyang nalulungkot.
Babalik din ang lahat sa dati. Pero anong babalikan ko? Ganito na ako bago ko ulit makita si Aries, at ngayong wala na siya, magiging ganoon nalang ulit ang buhay ko. Habang buhay na magmumukmok sa isang kwarto.
At ganoon nga ang nagyari.
Gigising sa umaga, tutunganga lang sa kawalan buong araw, walang iniisip kundi ang gabing iyon na inakala niyang magiging katangi-tangi ang saya. Paulit-ulit-ulit-ulit. Walang katapusan. As if by replaying the scenes on her head would make the end different. As if by seeing the inage again and again would heal her faster. As if by remembering their last night would make things better.
Kakain siya kung kailangan, ngunit wala rin siyang gagawin kundi alalahanin ang bawat oras na kasabay niyang kumain si Aries, halos araw-araw, parating makasabay. Ngayon, mag-isa sa lamesa, halos hindi niya manguya ang pagkain, wala iyong lasa at nais niya itong isuka. Ngunit wala siyang magawa, wala nang lakas na pagpatuloy pa sa wala nang kwentang buhay.
Uupo siya at mananatiling nakasalampak doon hanggang sa matapos ang araw, hanggang lumubog ang araw, hanggang matapos ang kanta sa mga radyo, hanggang matunaw ang mga yelo sa tindahan, hanggang wala nang palabas sa telebisyon. Walang ibang gagawin kundi mag-isip mag-isip mag-isip. Hangang sa tumulo na naman ang luha at umiyak umiyak umiyak. Malulungkot siya at tutunganga na naman sa kawalan, mangangarap, na sana sana sana, bukas wala na ang bigat sa dibdib, na bukas sana wala nang madilim na ulap, wala nang sakit, wala nang lungkot, wala na. And tomorrow maybe, just maybe, she would be okay.
At matutulo muli siya, makikipaglaban muli sa mga imaheng gumugulo sa kanya, didilat at lalabanan iyon. Makaktulog at magigising muli kinabukasan. Uuliting muki ang mga ginawa noong nakaraang araw. Kakain nang walang nalalasahan, maaalala ang lahat ng masasayang bagay at malulungkot dito. Uupo, tatayo, lalakad, at tutungang muli sa kawalan.
Minsan ay sisilipin niya ang kanyang cellphone para tignan kung tumawag ba si Aries, o kung tumawag ba ang kahit na sino, nagbabakasakaling kahit papaano'y may mga tao pa ring may pakialam sa kaniya. Pero wala. Wala mula kay Aries at wala mula sa kahit na kanino.
At malulungkot muli siya rito, magmumukmok at iiyak. Doon na umiikot ang kanyang panahon, sa pag-iyak pag-iyak pag-iyak.
And just before she sleep again, she'll think that tomorrow maybe, just maybe, she would be okay.
And she'll wake up again and sleep again and do everything in between again and again and again and again. And wonder again if tomorrow maybe, just maybe, she would be okay.
Day afater day until the days turn to a week. Week after week until the weeks turn to a month. Month after month, same old routine of grieving, cursing herself, coocooned with sadness and despair and desolation and downcast and loneliness and everything was just black and gray. Not a speck of joy to be found, just dark gloom lingering at almost everything.
Ngunit tila tama yata ang paalalang ibinigay ng ingay ng orasan at pintig ng puso, paglipas ng oras ay miling pipintig ang puso gagaling ang mga sugat. Because it's almost always true that time heals. Hanggang sa ang mga imaheng hindi siya pinapatulog ay nagsimulang lumabo, dahan-dahan hanggang sa halos hindi na makita. Ang pagkain ay unti-unting nagkalasa at unti-unti rin siyang nasanay sa pamunuha nang mag-isa. Hanggang sa nawala na ang mahahabang oras ng pagtunganga sa kawalan at napalitan ng mga bagay na kahit papano'y nakapagpapasaya.
She lost track of time, it was a long time, really really long. But now, she is more than sure than soon enough, the pain will all be gone, that she'll one day be the same girl she used to be, just without the man she used to love. She was sure that there is still something right in all the wrongs she had done. Because she started living again, she started smiling again. Until the day came that she was no longer thinking that tomorrow maybe, just maybe, she would be okay. Because what she was thinking now is that tomorrow, not maybe, but definitely, tonorrow, she will be okay.