Are YouThe One?

05. Πλέον ήξερα

Πριν διαβάσετε αυτό το κεφάλαιο αν δεν σας θυμίζει κάτι η λέξη #γατάκι τότε σημαίνει πως δεν έχετε διαβάσει όλο το προηγούμενο κεφάλαιο καθώς είχε γίνει λάθος την πρώτη φορά που το ανέβασα και ανέβηκε μόνο το μισό.

...Άκουσα θόρυβο από αμάξι και επανήλθα.

Πρέπει να κρυφτώ. Τι θα έλεγα στους γείτονες μου ότι κάνω τέσσερις τα ξημερώματα στο πάρκινγκ; Άσε που δεν είχα και την αντοχή για επικοινωνία. Κουλουριαστηκα στην εσοχή του τοίχου παρατηρώντας πως ήμουν ξυπόλητη και...ωχ θεέ μου είμαι τρελή. Κυκλοφορώ ξυπόλητη με μια φούστα και το σουτιέν;! Τώρα ήταν που έπρεπε να κρυφτώ.

Για καλή μου τύχη, το αμάξι παρκάρε μακριά μου. Ο οδηγός πήρε το ασανσέρ που ήταν στην άλλη πλευρά του πάρκινγκ. Ήταν αυτός από τον τέταρτο, πάντα πίστευα ότι απατουσε την γυναίκα του. Όταν είδα την πόρτα του ασανσέρ να κλείνει έτρεξα προς την αποθήκη μας και αφού την ξεκλειδωσα μπήκα μέσα.

Άναψα το φως. Πήρα το χριστουγεννιάτικο δέντρο από την πολυθρόνα που είχε παλαιότερα η μητέρα μου στο δωμάτιο της, άνοιξα την τσαντουλα/θήκη μιας κουβερτούλας και τυλιχτηκα με αυτή για να γλυτώσω από την χαμηλή θερμοκρασία της νύχτας. Πήρα το κινητό μου στα χέρια, να πάρω την Μαρία; Το μόνο που θα μπορούσε να κάνει ήταν να με βρίσει γι'αυτό που έκανα μέσα στην απελπισία μου. Κοιτούσα την ώρα επίμονα και είχα το νου μου στο να ακούσω την εξώπορτα της πολυκατοικίας για το πότε θα βγει κάποιος. Και συγκεκριμένα ο Γιάννης.

Καθόμουν περίπου δέκα λεπτά ώστε να αρχίσουν διάφορες σκέψεις να κατακλύζουν το κεφάλι μου: Μήπως δεν είναι και τόσο καλός και μας λείπει καμία τηλεόραση μετά; - Μήπως τον πάρει ο ύπνος και μείνει εκεί;
Αυτό ήταν ακόμη χειρότερο από το πρώτο. Δεν τον ήθελα εκεί. Ήθελα απλώς να εξαφανιζόταν και αντί για αυτόν εξαφανίστηκα εγώ.
Ισως κατω από άλλες συνθήκες να κάναμε κάτι μαζί.

Άκουσα το ασανσέρ να κινείται. Έβγαλα το κεφάλι μου έξω από την πόρτα της αποθήκης και κοιτούσα το μικρό τετράγωνο δείκτη ορόφων δίπλα στο κουμπί του ασανσέρ επίμονα. Σταμάτησε στον δεύτερο, αυτός έπρεπε να ήταν,μετά στο ισόγειο και...Τέλος ακούστηκε η εξώπορτα της πολυκατοικίας.
Έβαλα όπως όπως την κουβέρτα πίσω στην θέση της και πήρα με επιφύλαξη το ασανσέρ για το σπίτι μου.

Έκανα τον σταυρό μου και μπήκα μέσα στο σπίτι. Έτρεξα στο δωμάτιο μου-άδειο,έκανα και έναν γρήγορο γύρω στο υπόλοιπο σπίτι-άδειο,είχε φύγει. Πάντως δεν φαινόταν να λείπει τίποτα. Επέστρεψα εξουθενωμένη πίσω στο δωμάτιο μου. Έκατσα πάνω στο κρεβάτι μου και ξάπλωσα πίσω με φορά. Ακούστηκε ένα "χρατσ" σαν χαρτί. Έβαλα το χέρι μου κάτω από το κεφάλι μου και τράβηξα ένα χαρτάκι post it. Πάνω έγραφε έναν αριθμό τηλεφώνου και:
"Θα ήθελα να βρεθούμε και καμία άλλη φορά κάπου έξω.
Καληνύχτα, Γιάννης"