Ruhumda boşluklar var. En büyüğü ise ondan bana kalan oldu. Dolmayacak bir şekilde oluştu o boşluk. Dolası yok. Doldurmak için mücadele veresim de yok.Ne yapsam da dolmaz, biliyorum. Onunla beraber bende içimi sonsuzluğa gönderdim. Bırakayım o boşlukta benim sonuma kadar orada kalsın. Zaten sonsuzluğumda hiçbir şeyi umursamayacağım.
Dünya büyük ve benim evrenim onun omuzlarıydı.
Kırıldım. İlk önce saçlarımdan başladı bu kırıklık. Yavaş yavaş kirpik uçlarıma aktı. Göz altlarım derken bir anda kalbimde hissettim. Her sabah ondan önce uyanıp onu izlemeye alışmışken şimdi gözüme resmi takılıyor. Sonrasında sol tarafımın ortasına kızgın demirler sokuyorlar. Değişmeyen en büyük alışkanlığım her sabah onun gömleklerini giymek. Ama eksiklik var. Önceden kulağımı dolduran şiirler olurdu mutfakta. Ufak bir omlet ile kahve kokusunun karışımı. Şimdi ise boşluk. Saçlarımı feda ederken anladım bu acıyı. Kabullenmek istemezdim ama etmek zorunda kaldım bir daha gelmeyeceğini. En acısı da o adam ilk sevdiğim oldu.
Ve bir kadının ilk sevdiği adam öldüyse, bundan sonra ki her aşka üç maymuncuk oynar. Görmez, duymaz, bilmez.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Son Buse (Kitap Oldu!!)
PoetryYok olmak nasıl bir duygu? Peki ya yalnızlık ile ölüme terk edilmek? Veyahut koca şehirden kaçma isteği? Kendi idam sehpanda senden önce tüm hayallerini astın mı? Bileklerini kesmenin aslında bir boka yaramadığı zamanlar sabahlara kadar ağladın mı...
