1. Bolumu okuduysaniz eger asik oldugumu anlamissinizdir. Simdi ise nasil basladigini anlatacagim. Aslinda kendimi begenmis degilim. Ama cevrem guzel oldugumu soyler. Aslinda aska karsi biriyim. Yada oyleydim. Kankam ile aska karsiydik biz. Aski vicik vicik sacma bisey olarak gordum hep. Gerkeksiz bir ergen duygusu. Hatta soz verdik biribirimize "ask yalanina kanmayacagiz"diye. Ama ben kurallari cignedim galiba. Aska karsi biriyken asik olmak. Vay be! Soylemesi bile tuhaf geliyor. Aslinda asik oldugum cocuk hep okulumuzdaydi. Benimki ilk gorus aski degildi. Tanidikca sevdim ben onu. Onu yasayarak sevdim. Hatta onu ondan daha iyi bilir oldum. Etkilendigimi fark ettim ondan. Ama bunun ask olacagini hic dusunmedim bile. Sonucta aska karsi biriyim ya! Sonra ise karar verdim. Asik oldugumu anladim. Ama ask demedim buna. Nefret demeyi sectim. Belki nefret dersem unuturum onu diye dusunmustum. Ama kolay degilmis asktan vaz gecmek. Hemde hic degil. Kolay alisirsin, zor vaz gecersin. Kendime hakimdim. Belli etmiyordum olan sevgimi. Ama galiba belli etmem gerekiyordu. Cunku onu seven sadece ben degilmisim.
