2. Bolumun sonunu okuduysaniz onu seven bircok kisi oldugunu anlamissinizdir. Evet onu seven sadece ben degilim ama digerleri de hic yanasmiyorlar ona. Belli etmiyorlar sevgilerini. Gerci hicbiri benim gibi sevemez. Bu konuda kapismaya varim. Kimse benim gibi sevemez onu! Onu en guzel ve en ozel ben severim! Ben kenarda onu keserken onu seven kizlardan birisi, en yakin kankam, onu gelip optu. Inanamadim basta. Dogruldum ve baktim yanaklarina. Ruj izleri var! Ama bir degil birden cok. Hayir lan o benim olmali. Benim olmazsa kimsenin olamaz o. Bi an teleslanip yanina gitmeyi dusundum. Sacmalayacagimi bildigim icin gitmedim. Ama gitmedigim icin buyuk pisman oldum. Cunku ertesi gun okula geldigim zaman en yakin arkadasim bayagi ona yuruyordu. Neden bunlar hep benim basima geliyor ya? Cocuk masum masum muhabbet ederken benim "canim" arkadasim benim avimi kapmaya calsiyor. Yok ya! Ben onu kaptirir miyim hic baskasina. O sadece benim olmali. O benden baskasinin elini tutamaz lan! Tam onlarin yanina gidecekken aklima gelen beni durdurdu. Ben 10 yillik arkadasimi bi cocuga satamazdim herhalde. O kadar adi degilim yani! Onlari yanyana gorunce yuzumdeki kan cekildi resmen ya. Cantami birakip hemen tuvalete gittim. Normalde aglayan birisi degilim.. Sadece sinirlendigim zaman aglarim ben. Ama tutamadim kendimi bu sefer. Ve damladi gozyasim. Ask icin doktugum ilk gozyasimdi bu. Bi erkek icin agladim. Ve ayna bakip halime acidim. "Ask sana ne yapti be kizim" dedim kendime. Ilk defa acizdim. Sebebiyse askti. Ask beni erkenden yipratti.
