3. Bolumde de gordugunuz gibi. Ask beni erken yipratti. Hicbir karsilik beklemeden sevdigim cocuk beni uzdu. Asik oldugum kisi uzdu beni. Gozlerim kizarmisti gozyasimin tuzundan. Kalbim acimaya basladi. Daha 3 haftalik bi ask bana neler yapti be! Cesur birisi olduguma eminim, ama ask'a fazla erken testlim oldum. O an karar verdim. Buna "ask demeyecegim, nefret diyecegim" dedim. Soz verdim kendime. Tutabilecegimi biliyorum bu sozu cunku hala irademe sahibim. Akan kalemimi temizleyip ciktim disari. Derse girmek istemiyordum. Cunku onu gorecektim. Ona olan askima nefret demek zordu. Ama uzulmemek icin olan tek yolumda bundan baska bisey dedilgi. Zor bile olsa derse girdim. Dersi dinlemiyor sadece onu dusunuyordum. Ruj izlerini de silmemis serefsiz! Kime hava atacaksa. Ilk defa asik olan biriydim. Ama askin bu kadar can yakan bisey oldugunu hic fark edememisim. Ne kadar da tuhaf degil mi? Beni ask icten ice yiyor!
Tenefus oldugu gibi disariya ciktim. Yuzumu yikamak istiyordum. Cunku kendimi yenerken kendime zarar veriyordum. "Ask degil bu nefret" demek cok kolaydi. Uygulamak ise fazla zordu benim icin. Kendime zarar vermekten korkuyorum. Ama irademe sahibim. Bi serefsiz icin kendime zarar mi vermek? Asla! Kantine giderken en yakin arkadasim-onu seven arkadasim- yanima geldi. Ve kulagima iki kelime fisildadi. O an hayat damarlarimdan biri kopmus gibi hissettim...
