Η Οργάνωση

ΙΙΙ

Ρωσία-Sertolovο
Νοέμβριος 1980

Ο Gratsefsky είχε επιστρέψει πίσω σπίτι του. Ήταν μια μικρή έπαυλη κοντά σε μια αγορά. Ήταν διώροφη, με κόκκινα κεραμίδια, αρκετά δωμάτια και παράθυρα με πράσινα, ξύλινα παντζούρια, βαμμένη άσπρη έτσι ακριβώς όπως την αγόρασε. Γενικά του Feliks δεν του άρεσαν οι αλλαγές, και ειδικά οι απότομες.

Πάρκαρε, πήρε τον βαρύ χαρτοφύλακα του και βγήκε από το αυτοκίνητο. Ακολούθησε το μονοπάτι που οδηγούσε στην πόρτα του σπιτιού του. Εντυπωσιασμένος για ακόμη μια φορά απο τον εαυτό του κοίταξε και θαύμασε την έπαυλη. Είχε καταφέρει να γίνει πολύ διάσημος φυσικός χάρις την ευφυΐα του, παρ'όλο το γεγονός ότι ήταν μόλις 30 ετών. Μπήκε μέσα τουρτουρίζοντας από την πολική παγωνιά. Έβγαλε το κόκκινο κασκόλ του και το κρέμασε στον καλόγερο δίπλα του. Μετά έβγαλε το παλτό του, το οποίο το τοποθέτησε πάνω από το κασκόλ, και άφησε το χαρτοφύλακα κάτω στο πάτωμα, σε μια γωνία που σχημάτιζε ο πιο κοντινός τοίχος.

Αμέσως μετά έβγαλε τα κλειδιά από το παντελόνι του και έτρεξε προς το τέλος του αριστερού διαδρόμου. Εκεί βρισκόταν το εργαστήριό του. Άνοιξε με απότομο τρόπο την πόρτα και κλείστηκε μέσα.

Αυτή ήταν η καθημερινότητά του. Κάθε φορά μετά την άφιξή του κλεινόταν στο εργαστήριό του και έβγαινε τα βράδια, άλλοτε για να πάει να κοιμηθεί στην μεγάλη και πλουσιοπάροχη κρεβατοκάμαρά του και άλλοτε για να πάει "κάπου", κανένας από το προσωπικό του σπιτιού του όμως δεν ήξερε για τι πράγμα επρόκειτο.

Ώρες με τις ώρες εξαφανιζόταν εκεί μέσα. Πάλι κανένας δεν γνώριζε να πει τι έκανε και σπαταλούσε τόσο χρόνο. Κάποιοι πίστευαν πως πειραματιζόταν και ασχολιόταν με την μεγάλη του εμμονή που δεν ήταν άλλη από την φυσική βεβαίως. Άλλοι μάλιστα έβγαζαν φήμες και ισχυρίζονταν πως τα πράγματα ήταν πολύ πιο περίπλοκα και ύποπτα απ'όσο φαίνονταν. Αλλά ο καθένας είχε την δικιά του γνώμη για τον αφέντη του. Από την άλλη ο Feliks δεν έδινε δεκάρα για το τι πίστευαν οι υπηρέτες του.

Η ώρα είχε πάει πια 8 όταν ακούστηκε το τρίξιμο της πόρτας του εργαστηρίου. Βγήκε από εκεί μέσα με τα μαλλιά του ανακατεμένα και τα χέρια του λερωμένα από τα διαλύματα που έφτιαχνε μια στο τόσο.

Έφτασε στην κουζίνα. Λογικό ήταν να πεινάει μετά από τόσες ώρες. Το φαγητό ήταν ήδη έτοιμο αλλά το τραπέζι ακόμα να στρωθεί. Εκείνος καθώς περίμενε έπαιζε με τον ασημένιο του σταυρό που είχε κρεμασμένο στον λαιμό.