I Am Mistake

#3

Obudziłam się z samego rana, czując wiatr wiejący po mojej nodze.
Gdy podniosłam głowę, zobaczyłam szeroko otwarte okno. Natychmiast wstałam z łóżka w niesamowitym pośpiechu, nałożyłam ubrania, wzięłam plecak i zaczęłam przeszukiwać hotelowy pokój, ponieważ doskonale pamiętam, że wieczorem szczelnie zamykałam okno, więc samo nie było by wstanie się otworzyć. Z resztą wątpię, że o piątej rano ktoś by przyszedł posprzątać pokój, a się dlatego, że byłam w środku i miałam zostać tu jeszcze przez dwa dni.
Serce zaczął wystukiwać szaleńcze tempo. Wiedziałam, że na mnie polują, więc byłam przerażona.
Jeszcze nigdy tak wcześnie nikt mnie nie znalazł. Przyjechałem tutaj dopiero wczora, zachowując wszelkie środki ostrożności. Rzadko latałam samolotami, bo zazwyczaj jechałam pociągiem albo szłam. Jedno z moich ulubionych miejsc staje się dla mnie co raz bardziej niebezpieczne, nie wiem kiedy tu ponownie wrócę.
Skierowałam się w stronę łazienki, szukając jakichkolwiek śladów po obecności kogokolwiek oprócz mnie, lecz nic takiego nie zauważyłam. Wyszkoleni żołnierze napewno nie zostawili by śladów, byli na to za mądrzy.
Łazienka okazała się całkowicie pusta, lecz uczucie zagrożenia nie minęło. Zaczęła budzić się we mnie siła, nad którą nie do końca potrafię zapanować, a nie miałam czasu, żeby się uspokoić, dlatego postanowiłam natychmiast stąd uciec.
Liczyła się każda minuta. Może i wydaje się, że jestem przewrażliwiona, ale wiem co mi grozi.. Śmierć.
Nie chciałam ryzykować, mimo wszystko kochałam życie i chciałam cieszyć się nim do końca, aż sama z niego zrezygnuje i to właśnie dlatego codziennie walczę i uciekam. Wierzę, że gdzieś, kiedyś znajdę to miejsce, gdzie będę mogła być sobą nikogo przy tym nie raniąc, ale czasem sądzę, że są to marzenia dzieciaka, którym kiedyś byłam.
Życie bez celu jest zwykłym trwaniem w czasie, więc wierzę, a przynajmniej próbuje.

Dziękuję słonko za poprawę Aiko91 💝