I Am Mistake

#10

Gdy otworzyłam oczy jedyne co zobaczyłam to białe oślepiające światło szpitalnej lampy. Zasłoniłam ręką oczy. I natychmiast chciałam wstać z łóżka, gdy przypomniałam sobie wydarzenia z wczoraj. Lecz okazało się że jestem przykłuta do łóżka pasami. Nie miałam jak się ruszyć, walczyłam, ale byłam zbyt słaba. Zaczęłam rozglądać, mając nadzieję na to, że znajdę coś pożytecznego. Pokój był cały biały, podobnie jak pościel na której leżałam. Po prawej stronie były drzwi, które idealnie wtapiały się w otoczenie. A jedynym meblem, było łóżko na którym leżałam. Mimo walk sen ponownie zaczął mnie ogarniać. Zamknęłam oczy, widziałam już tylko czerń.
-Emily, choć tu natychmiast!- usłyszałam krzyk mojej mamy dochodzący z parteru. Zwlekałam z zejściem na dół, sądząc że coś przeskrobałam, ale nic takiego nie mogłam sobie przypomnieć. Jednak w końcu znalazłam się na dole. I zobaczyłam zmartwioną i przestraszoną mine mamy. I już wiedziałam, że się coś stało.
-Emily idź do góry i spakuj najpotrzebniejsze rzeczy, przeprowadzamy się i to natychmiast.- powiedziała
- Ale co się stało?
- Nic, ale musimy się natychmiast stąd wynosić. Idź, szybko! Will!! Już czas!
- Ale o co chodzi? Mamo!- krzyknęłam nic nie rozumiejąc.
- Emi, naprawdę nie mamy teraz czasu. Idź do pokoju i spakaj to co niezbędne.- powiedziała, a gdy zobaczyłam jej wyraz twarzy, wiedziałam że nie żartuje.
Pobiegłam natychmiast do pokoju. Otworzyłam dużą szafę i wyjęłam z niej największą torbę jaka znalazłam. Wpakowałam do niej kilka ubrań i dokumenty. Cały czas słyszałam odłosy biegania po domu. Serce biło mi jak młot, bałam się nieznanego. Nie wiedziałam w ogóle co się dzieje. Nagle usłyszałam huk dochodzący z ogrodu...
Tym razem nie obudziłam się z krzykiem, zaczęłam przywykać to takich koszmarów, będące za razem moimi wspomnieniami. Gdy otworzyłam oczy biel już mnie nie oślepiła. Byłam na nią przygotowana. Gdy poruszyłam ręką poczułam, że pasy znikły. Nie byłam już niczym związana. Natychmiast wstałam z łóżka i udałam się w stronę drzwi. Które były zamknięte i znowu poczułam się jak w klatce. Kiedy nagle się otworzyły, ale stał ktoś za nimi. Ktoś kogo znałam...