"Bye Lu ကိုယ့္ကိုလြမ္းမေနနဲ႔ဦး"
"ဘာ Lu လဲမင္းကိုေခၚခြင့္ေပးထားလို႔လား ၿပီးေတာ့မင္းကိုငါကလြမ္းစရာလား"
"ဟားဟားဟားးးးး"
Kris တစ္ေယာက္ Canada ခနျပန္မယ္ဆိုလို႔ ကြ်န္ေတာ္လဲပ်င္းပ်င္းရွိတာနဲ႔ ေလယာဥ္ကြင္းလိုက္ပို႔ေပးျဖစ္တယ္။ျပန္လာရင္သူ႔ေကာင္မေလးပါေခၚခဲ့မယ္ဆိုလားပဲ။ေလယာဥ္ေပၚမတတ္ခင္ကြ်န္ေတာ့္္ကို စ ေနတာေလ Lu လို႔ေခၚတာမႀကိဳက္မွန္းသိလို႔။
Lu ဆိုတဲ့အေခၚအေဝၚေလးကို သူ႔ဆီကပဲၾကားခ်င္ေနမိေသးတယ္ တမ္းတေနတယ္ေတာ့မဟုတ္ဘူး စြဲလမ္းမႈတစ္ခုလို႔ပဲ ေခါင္းစဥ္တပ္ရမလား?ေရေရရာရာမေျပာျပတတ္ေပမယ့္ အေသးအဖြဲေလးေတြကအစကြ်န္ေတာ့္ဦးေႏွာက္ေရာ ႏွလံုးသားေရာကပါမွတ္မိေနတတ္ေသးတယ္။
ေအးေလ ဘယ္ေမ့ပါ့မလဲ ေမ့ေအာင္လဲႀကိဳးမွမႀကိဳးစားခဲ့တာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကမုန္းလို႔လမ္းခြဲခဲ့ၾကတာမွမဟုတ္ပဲ။သူ႔ဘက္ကေတာ့ကြ်န္ေတာ့္ကိုမုန္းေနမလားေတာ့ကြ်နိေတာ္မသိဘူး သိလဲမသိခ်င္မိဘူး သိေနရရင္နာက်င္ေနရမယ္မွတ္လား။
ကိုယ့္ေဘးမွာမရွိေတာ့တဲ့ ထြက္သြားတဲ့လူတေယာက္ကို ေမ်ွာ္လင့္ေနေသးတာလားဆိုေတာ့လဲမဟုတ္ျပန္ဘူး။
သူကထြက္သြားတာမဟုတ္ဘဲ ကြ်န္ေတာ္ကႏွင္ထုတ္ခဲ့တာမို႔လို႔ေလ။ခ်ၿပီးသားဆံုးျဖတ္ခ်က္တစ္ခုအတြက္လဲ ကြ်န္ေတာ္ေနာင္တမရပါဘူး မွန္တယ္ထင္လို႔ေရြးခ်ယ္ခဲ့တာပဲ ႏွလံုးသားကိုစေတးၿပီးေတာ့ေပါ့။
သူနဲ႕ပတ္သတ္တဲ့အရာအားလံုးကိုမေမ့ႏိုင္ဘူးဆိုတာကလဲ ကြ်န္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ကလိုလိုလားလားနဲ႔ အမွတ္တရေတြအျဖစ္သေဘာထားခဲ့လို႔မဟုတ္လားးး။အေၾကာင္းတိုက္ဆိုင္တိုင္းေခါင္းထဲေရာက္လာတာထူးေတာ့မထူးဆန္းပါဘူးေလ တခါတေလစိတ္ပင္ပန္းရတာကလြဲလို႔ေပါ့။
"သြားၿပီ Luhan တစ္ပတ္ပဲၾကာမွာသိလား လိမ္လိမ္မာမာေန ျပန္လာရင္ Yeollie နဲ႔မိတ္ဆက္ေပးမယ္"
"ေအးပါ ျမန္ျမန္သြားေတာ့ တစ္ပတ္ပဲဆိုၿပီး တစ္လေလာက္ၾကာမွာျမင္ေယာင္ေနတယ္ မင္းမရွိေတာ့နားေအးတာေပါ့ကြာ"
