ဒီရက္ပိုင္း အျပင္လဲမထြက္ဘယ္သူနဲ႔မွလဲစကားမေျပာဘဲ အခန္းတြင္းေအာင္းေနတဲ့ကြ်န္ေတာ့္ကို Omma နဲ႔ Tao ကသိပ္သကာၤခ်င္။
ဘာျဖစ္ထားလဲေမးလဲ အေျဖမေပးဘဲစကားလမ္းေၾကာင္းလႊဲသြားတတ္တဲ့ကြ်န္ေတာ့္ကို တခုခုမူပ်က္ေနမွန္းသိေနေပမယ့္ ဘာမွဆက္မေမးၾက။
အရင္ႏွစ္ေတြကဆို စိတ္ရႈပ္စရာရွိရင္ အခန္းထဲမွာပဲအေတြးေတြနဲ႕ငူငူငိုင္ငိုင္ထိုင္ေနတတ္ေပမယ့္ အခုေတာ့အခန္းတြင္းေအာင္းေနတယ္ဆိုေပမယ့္ ထိုင္ေတြးေနတာမ်ိဳးမဟုတ္ဘဲ အရင္ကစိတ္မဝင္စားခဲ့တဲ့ Shakespeare play ေတြသာတပုဒ္ၿပီးတပုဒ္ ဖတ္ေနမိတယ္။
နားလည္ေအာင္ႀကိဳးစားၿပီးဖတ္ေနရေတာ့ တျခားဘာမွမေတြးမိေတာ့ဘူးမဟုတ္လား ဦးေႏွာက္ကိုအလုပ္ေပးျခင္းတမ်ိဳးေပါ့။
"Hyung ကြ်န္ေတာ္ဝင္ခဲ့ၿပီေနာ္"
Tao အသံၾကားေပမယ့္ကြ်န္ေတာ္ျပန္မထူးဘဲ ဖတ္လက္စ စာအုပ္ကိုသာဆက္ဖတ္ေနလိုက္တယ္။
"Hyung ကြ်န္ေတာ္နဲ႔ဒီေန႔shopping လိုက္ခဲ့ေပးပါလား"
"ဟာရႈပ္ရႈပ္ရွက္ရွက္ေတြ ငါမအားဘူး"
ဘယ္မွမထြက္ခ်င္လို႔အခန္းတြင္းကအခန္းျပင္ေတာင္မထြက္တဲ့လူကို shopping ထြက္ဖို႔လာေခၚေနတယ္။
"လုပ္ပါ Hyung ရာ ေနာ္လုပ္ပါ ကြ်န္ေတာ္တေယာက္ထဲသြားေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္fashion ကိုဘယ္သူကၾကည့္ေပးမွာလဲ လိုက္ခဲ့ပါေနာ္"
"ဟာ ကိုယ့္ဘာသာသြားလိုက္ပါကြာ ေနာ္"
"Hyung ကဘာလဲဗ်ာ မၾကာခင္ debut လုပ္ေတာ့မယ့္ညီေလးကို ဒီေလာက္ေလးေတာင္လိုက္မလုပ္ေပးခ်င္ဘူးလား ေနာက္ဆို hyung ကြ်န္ေတာ္နဲ႔shopping ထြက္ခ်င္ပါတယ္ဆိုတာေတာင္ ရေတာ့မွာမဟုတ္ဘူး"
ဟုတ္ေတာ့ဟုတ္သားပဲ Tao ေက်ာင္းၿပီးကထဲက သူဝါသနာပါတဲ့ music ပဲလုပ္မယ္ဆိုၿပီး ဒီၾကားထဲ သင္တန္းေတြတတ္ entertainment တစ္ခုမွာ training ေတြဆင္းေနခဲ့တာမဟုတ္လား သူေတာင္ေနာက္လ ေလာက္ဆိုပြဲထြက္ရေတာ့မွာပဲ။
ကိုယ့္ညီေလးကအတင္းေတာင္းဆိုေနေတာ့လဲ အကိုတစ္ေယာက္အေနနဲ႕အလိုလိုက္မိျပန္ေရာ။
