FOREVER? Nakakain Ba Yun? (on-going)

AMPALAYA 10 - Confessions

Kiko's POV

          Hindi ko alam kung paano ko sasabihin sa kanya. Sa tinagal-tagal kong pagkuha ng lakas ng loob, hanggang ngayon hindi ko parin malaman ang tamang tyempo.

Simula kasi nung umalis ako sa school na iyon, hindi na kailanmam ako nilubayan ng pagsisisi.

Pagsisisi dahil pinili kong lumayo kesa ipaglaban ang nararamdaman ko para sa kanya.

Ang tanga tanga ko.

Alam ko naman ang lahat ng pinagdaanan niya. Alam kong bitter siya, pero sinubukan ko paring baguhin iyon. Kaya lang wala parin akong napala.

At ito namang tanga kong puso, nagpaapekto agad. Nilunod ako ng galit ko. Kaya nagawa ko ang isang bagay na alam kong hindi magiging tama kailanman,

Ang maghiganti.

Pagkapunta ko ng amerika, ginawa ko ang lahat para maging better version ng sarili ko. Natuto akong pumorma at mag-ayos. Kumuha ako ng stylist para siya na ang bahala kung ano bang dapat kong isuot.

Outfit, check na.

Sunod kong pinakialaman ang mga ngipin ko. Pinatanggal ko ang aking mga braces. At take note, kulay orange yun. Hindi ko nga alam kung anong pumasok sa isip ko at orange ang napili kong kulay.

Braces, check narin. Unti-unti na akong nagiging tao.

Sumunod naman ay ang buhok ko. Noong una ay nag-aalangan pa akong ipaayos iyon dahil wala naman akong nakikitang Mali sa ganong hairstyle. Sinabihan pa tuloy ako ng hairstylist ko na nasisiraan na raw ako ng ulo.

Partly true, pero mali paring sabihan ang isang tao ng ganun, kaya tinanggal ko siya sa trabaho at naghire ng mas mabait at magalang na hairstylist.

Physical appearance, I am way too close to perfection. Halos di ko na makilala ang sarili ko. Paniguradong maraming babae ang magkakandarapa para makuha ako. Pero hindi iyon ang aking pakay, isang puso lang naman ang gusto kong masungkit, at ang nagmamay-ari into ay ang babaeng nanakit sa akin. At kapag nakuha ko na iyon, ibabalik ko sa kanya ang lahat ng pinaramdam niyang sakit. Yung tipong magsisisi siya na binuksan niya pa ang puso niya sa isang katulad ko. Gagawin kong totoo ang lahat ng pananaw niya sa pag-ibig bilang isang bitter,

Na walang forever.

At kapag nangyari iyon, masasabi kong matagumpay ang plano ko. Kaya lang, bago mangyari ang lahat ng iyon, dapat hindi niya ako makilala.

Nagawa ko ang pinakamalaking sakripisyo sa buhay ko, ang pumasok sa business industry. Kung sa tingin ninyo ay hindi iyon isang sakripisyo, nahkakamali kayo. Dahil isa yun sa pinaka ayaw kong mangyari sa aking buhay, ang sumunod sa yapak ng pamilya.

Matagal na kasing businessman and woman ang angkan namin, kaya bawat miyembro ng pamilya ay kinakailangang maging ganun din. Kung hindi ka susunod, itatakwil ka. Kahihiyan kasi sa angkan ang mag-iba ng landas ang isang miyembro, mawawala raw ang tradisyon at mawawala ang legacy ng mga mas nakatatandang kamag-anak.

Ako ang kauna-unahang hindi sumunod sa tradisyong iyon. Permanente nila akong pinatira sa bahay ng hardenera namin mula nung sinabi ko yun sa kanila when I was 10 years old. Ganun kahalaga sa kanila ang image ng pamilya. Simula nun, naputol na ang koneksyon ko sa kanila.

I lived a very peaceful life with my new family. Itinuon ko ang atensyon ko sa music, bagay na gustong-gusto ko. Nilunod ko rin ang sarili ko sa pag-aaral na naging dahilan ng pagiging nerd ko at kakaibang pananaw sa buhay.

I reached highschool, and that's the time that I met her. The girl I fell in love deeply with. Akala ko makukuha ko siya sa pangungulit at pang-aasar, pero hindi pala.

Inalam ko lahat ng tungkol sa kanya, nalaman ko yung mga pinagdaanan niya, at dahil dun narealize ko na mali pala ang diskarte ko. After that, I changed my strategy. I turned into a sweet guy. I give her flowers and chocolates everyday, and I tell her how much I love her through love letters. I know it's old-fashioned pero wala na akong maisip na ibang paraan para masabi ang lahat.

Eventually, she noticed me. But oh no, not in a good way. But at least she noticed me. I gained hope. I was really happy when she said yes when I asked her for some talking.

That moment came, a girl came but it's not her.

I was really devastated because of what she did. Pinaasa niya ako. She have no right to hurt me just because she's scared that I might hurt her first.

That moment I realized that she is worthy for the pain that she's scared of. I went back to my family and told them that I accept the tradition. I'm gonna be a businessman. Pag ginawa ko kasi yun, I could be a better person. At maipapakita ko na sa babaeng iyon kung sino ang sinayang niya.

I continued my study in America. Before going to college, I decided to go back to the Philippines. It's time for vengeance.

Then I found her. Handa na sana akong gawin lahat ng plinano ko, pero nang makita ko siya, unti-unting nawala yung galit. Lalo na nung nasaksihan ko yung sobrang pag-aalaga at pagmamahal niya sa papa niya. I was really touched.

Kaya ngayon ako'y nalilito na kung ipagpapatuloy ko pa nga na ang plano ko. I realized, sasaya na talaga ako kung masasaktan ko ang damdamin niya? Would it be worth it? Pag natapos ang lahat, may mapapala ba ako?

Ugh. I can't decide what to do.

My brain is telling me to make revenge but my heart is saying me not to.

And then, I remembered her beautiful smile. This time I've made up my choice.

Sasabihin ko na sa kanya na ako si totoy.