Sweet neighbourhood // Andrew Garfield

Rozdział II

Wieczorem tego samego dnia siedziałam w moim pokoju, pochłonięta nauką. Gdy zegar wybił godzinę dziewiętnastą, przypomniałam sobie o moim kocie, a raczej o nakarmieniu go, czego zapomniałam zrobić.

- Luna! - zawołałam trochę bez sensu, bo i tak nigdy nie reagowała na swoje imię. Nie było jej za sofą, w legowisku, za stojącą na parapecie doniczką, ani w łazience. Gdzie więc tę łobuziarę znowu wywiało?

Sprawdziłam jeszcze kuchnię, gabinet, pokój mojego brata i sypialnię rodziców - pustka. Nie było jej w domu, co oznaczało, że musiałam poszukać na zewnątrz.

Nieco zmęczona założyłam trampki, zarzuciłam na ramiona szary kardigan i wyszłam na dwór z kocią smyczą w ręku. Słońce już powoli zachodziło, a niebo robiło się różowe.  Okrążyłam nasz dom, zaglądając pod każdy krzaczek, ale Luny wciąż nigdzie nie było. Już miałam już się poddać, gdy nagle usłyszałam czyjś głos. Odwróciłam się. Przed naszą furtką stał... nowy sąsiad.

- Cześć - w rękach trzymał... mojego kota.

- Hej.

- Twoja zguba?

- Moja, wybacz. Mała uciekinierka z niej.

- A więc bierz ją - odparł ni stąd, ni zowąd. - Wolę, by czyjś kot nie ostrzył sobie szponów o mój nowy skuter.

Zamilkłam. Chłopak nonszalancko oparł się łokciem o ogrodzenie i postukał w nie butem. 

- Bardzo przepraszam - powiedziałam powoli.  - Nie zauważyłam, kiedy uciekła. Jeśli coś zniszczyła, zapłacę...

Mój kot zaczął się wiercić i wyślizgnął się z moich ramion na ziemię. Nie wiedząc, co zrobić z rękami, wsunęłam je do kieszeni jeansów.

- Nieważne - machnął ręką. - Po prostu na drugi raz pilnuj swojego szczurka.

Powiedziawszy to, odwrócił się i zaczął iść. 

Szczurka? 

- Zaraz, zaraz.

- Słucham? - spojrzał na mnie.

Daj sobie spokój, pomyślałam. Idiota. 

- Już nic. Luna, chodź! - zawołałam, gdy mój kot beztrosko wylizywał sobie plecy. Podniosłam ją i poszłam z powrotem do domu. Nie sądziłam, że to taki burak. Zresztą, też wcale nie miałam zamiaru mu się przedstawiać.