Aşkın Sen Tonu (Kiralık Aşk FanFiction)

-8-

''Kızım ne oldu sana bugün?''

1 GÜN ÖNCE

  İz'in karşısında düştüğüm durumu düşündükçe deli oluyordum.

''İso, gitti beni kırdı onu kırmadı. Ben aşık oldum anlamıyorsunuz, Ömer bile anlamıyor.'' Çayımı karıştırıyordum ama buğulu gözlerimden dolayı hiçbir şey görüş alanımda net değildi.

''Bir konuş bi' da-''

''Ben bunu hak etmedim İso, kimseye bir şey danışmak zorunluluğunda değilim.''

''Hata yapıyorsun işte!'' Sinirlenip sesinin yükselmesiyle ona döndüm. Ben haklıydım! Herkesin düşündüğü gibi İso da öyle düşünüyordu. Oysa o öyle düşünmezdi.

Çayımı karıştırmayı bıraktım, soğuyordu gittikçe. Ben de içmiyordum.

''Onlar çok mu doğru? Bunu bana söylesene! Çok mu doğru herkes, ben kırılayım ama ben hata yapmış olayım öyle mi? Hak etmedim anlamıyor musun?''

Biz böyle değildik. Ben sinirlenirim o susardı, o sinirlenir ben susardım.

Kalktı yerinden. ''Suçlusun! Gurur yaparak içini çürütüyorsun, ne gururmuş arkadaş! Herkes çatmış buna, haninin Defo'su bile buna yeniliyor! Kızım aç şu gözlerini, bu kadar saf olma!''

Gözlerimdeki yaşı tek hamleyle sildim. ''Sen arkamda değilsen başka kim beni destekler ki?''

''Yok arkanda kimse.'' Uzun bir sessizlik çöktü geceye. ''Böyle gidersen olmamaya devam edecek Defne!''

''Defne değil, Defo!'' dedim sinirle.

''Bundan sonra Defne!''

''Bundan sonra?'' Boğazım parçalanırcasına bağırıyordum, mahalleye sesimizi duyurmayı bırak gidip tüm dünyaya duyurabilirdik.

''Aynen öyle, bundan sonra! Tek senin fikirlenir mi doğru sanıyorsun? Aynı kafa da belki bir yere kadar? Kalbini dinlesene artık! Her şeyin dikine gitmekten etrafındaki herkesi kaybedeceksin!''

Sonsuz bir sessizlik çöktü geceye bu sefer. En beklemediğim kişi tarafından ikinci darbemi alıyordum. Ne Defo ne de Defne kaldırabilirdi bunları.

''Beni kaybettin demenin daha kolay yolları var.'' Derin bir iç çektim, sanki duvarlarda bin kez yankılandı. Öyle bir efkar doldu ki içime, sonsuza kadar ağlamak istedim. 

Konuşmasına izin vermedim, sesini duymak istemiyordum. Gözlerine de bakmadım.

''EyvAllah İsmail, sen bilirsin.''

Arkama dönüp gittim eve doğru. Ömer'i şunu bunu bırak da, canımdan bir can olan başka biriydi İsmail.

Bu kalbim bunlara dayanamıyordu. Yere çöktüm hemen. Sessizce, acıyla ağladım.

Bu gün bana zehir olmuştu.

ŞİMDİ

Kafamı aniden kaldırdığımda karşılaştığım anneanneme gerçeklikten yoksun bir gülümseme gönderdim, keyifsizdim. Çatalımı dolu tabağa sürüklemekten vazgeçip arkama yaslandım.