Մենք երկար ճանապարհ անցանք և վերջապես հասանք այդ տարօրինակ վայրը:Մի կիսաքանդած շենք կար այնտեղ:Ես արագ վազելով գնացի,ինձ հետևեց նաև Վիլլին:Երբ մտանք այնտեղ տեսանք մի դիմակով մարդու:
-Ով ես դու?Որտեղ է Գաբին?-գոռացի ես:
-Դե մի շտապիր-ասաց այդ մարդը և մեզ շրջապատեցին դիմակով մարդիկ:
-Ինչ եք անում?
-Տարեք նրանց-ասաց այդ խորհրդավոր մարդը:
Մեզ տարան մի մութ սենյակ:Մոռացել էի ասել,որ ես շատ եմ վախենում մթությունից:Ես հազիվ տեսնում էի Վիլլին:
-Հիմա ինչ ենք անելու,ինչ են նրանք ուզում մեզնից:
-Վիկի ես քո հետեմ չվախենաս-կարծես ժպտալով ասաց նա:
Ես նրան ուշադրություն չդարցրի:Մեկ ժամ անց մի մարդ եկավ և ինձ տարավ այդ սենյակից:Վիլլին քնել էր ես ուզում էի գոռալ սակայն նրանք իմ բերանը փակեցին և աննկատ տարան:
-Վիկի դու ես?
-Այո ես եմ,իսկ դու... դու ով ես?
-Դա հետո կիմանաս:Ես քեզ շատ ծանոթ եմ:
Շատ ծանոթ?Աստված իմ ով է?
-Եվ ինչես ուզում ինձնից?Վիլլից և Գաբիից?
-Ես նրանցից ոչինչ չեմ ուզում դու ես ինձ պետք:
-Ես?Դու լռիվ հիմար ես բաց թող մեզ հենց հիմա:
-Վիկտորիա շատ վախեցա-բարձր ծիծաղելով ասաց նա:
Ես այլևս բան չասեցի և լուռ մնացի:
-Եթե դու համաձայնվես ինձ հետ մեկնել այլ երկիր և սիրել ինձ,ապա ես նրանց բաց կթողնեմ,եթե ոչ ուրեմն ձեզ այլևս ոչ ոք չի տեսնի:
-Բայց...բայց ով ես դու?
-Այդքան շատ ես ուզում իմանալ?Դե լավ-ասաց նա ու դիմակը իջացրեց:
-Թ...Թոմ?-վախվորած ձայնով ասացի ես:
-Այո Վիկի այս ես եմ:Իսկ հիմա ընտրիր տարբերակներից մեկե դե-ասաց նա:
-Ես...ես զզվում եմ քեզնից ինչպես կարող էիր այսպիսի բան անել?
-Դե դե ասա,որն ես ընտրում?
-Բայց...<<իմ ընկերները իմ պատճառով...ես դա չեմ կարող ներել ինձ>>-մտածում էի ես-լավ ես համաձայն եմ:
Հազիվ արցունքներս պահում էի:
-Դե շատ լավ է մենք հենց վախնել կգնանք այստեղից:
-Ինչպես թե վախը?բայց...
-Ասացի,որ վախը գնալու ենք:Տարեք նրան:
Ինձ ելի տարան նույն սենյակը:
-Վիկի նրանք ուր էին քեզ տարել:
Ես սառել էի ոչինչ ոչ լսում ոչ էլպատասխանում էի:
-Վիկի պատսխանիր ուր էին քեզ տարել ինչ արին քեզ?
-Վիլլի-կծկվելով ասում էի ես:
-Այո Վիկի ասա լսում եմ:
-Վիլլի կներես ինձ ես չէի ուզում,որ այսպես լինի ամեն ինչ:
-Ինչ?ինչ չես ուզում ինչ պետք է լինի?Խոսիր Վիկի:
Ես կրկին սառեցի և ոչինչ չխոսեցի:
-Ես ...ես զզվում եմ ինձնից:
-Վիկի ինչու ինչ է եղել:
Ես պինդ գրկեցի նրան և սկսեցի լաց լինել:
-Վիկի խոսիր ինձ հետ:
-Լավ:Ես պետք է Թոմի հետ մեկնեմ արտերկիր և...և նրա հետ լինեմ:
-Ինչպես թե Վիկի դու գժվել ես չի կարող նման բան լինել:
Ես ոչինչ չասացի և գրկեցի նրան:Այդպես ես չնկատեցի էլ,թե ինչպես քնեցի:
Առավոտյան երբ արթնացա կողքիս մարդ չկար.<Որ է Վիլլին?>մտածում էի ես:
-Հեյ այստեղ մարդ չկա?-գոռում էի ես:
-Վիկի-մթության միջից լսվեց մի ձայն:Վեր կաց գնում ենք արդեն:
-Ուր?
-Ինչ է մոռացար?մենք գնում ենք այս երկրից:
-Կարելի է իմանալ որ երկիր ենք գնում:
-Կգնանք և դու կիմանաս:
-Իսկ որտեղ են Վիլլին ու Գաբին?
-Ես խոստացել էի,որ նրանց բաց կթողնեմ և այդպես էլ արեցի:
Ես ոչինչ չխոսեցի և վեր կացա տե- ղիցս:Նա ինձ տարավ դուրս:Օրը պայծառ էր,լուսավոր,սակայն ես այլևս ոչինչ չէի նկատում:
<<Աստված իմ խնդրում եմ օգնիր ինձ>>մտքումս անընդհատ կրկնում էի նույն բառերը:
-Մեզ մենակ թողեք-ասաց Վիլլին:
-Դե գեղեցկուհի մենք պետք է արդեն գնանք:
-Ինձ մի քանի րոպեով մենակ կթողնես?խնդրում եմ:
-Լավ,բայց մի անզգույշ քայլ և դու հրաժեշտ կտաս կյանքիդ:
Նա շրջվեց և գնաց:
Հեռվում նկատեցի ինչ որ լույս,որ իմ վրա էր ընկել:Ես կամաց-կամաց մոտենում էի դրան:Զգացի որ ինչ որ մեկը բռնեց ձեռքիցս: Ես շատ վախեցա և ուզում էի բարձր գոռալ միչդեռ նա փակեց բերանս:
-Վիկի Վիկի ես եմ Վիլլին:
Աստված իմ շնորհակալ եմ:
-Վիլլի,բայց ինչպես եկար?
-Դա կարևոր չէ հիմա մենք աննկատ պետք է նստենք մեքենան:
-Լավ:
Մենք կարողացանք դա անել:
-Վիլլի շատ շատ շնորհակալ եմ,որ կյանքդ զոհեցիր ինձ համար:
-Դե Վիկի վերջացրու:
*****
Կներեք,որ այսքան ուշացումով հրապարակեցի:
Եթե ձեզ դուր եկավ այն ապա դրեք☆ և չմոռանաք մեկնաբանություն գրել:😊
ВЫ ЧИТАЕТЕ
Վիկտորիա
RomanceՍա իմ առաջին գիրքն է:Ստացվել է այն թե ոչ կպարզեք ինքներդ: Գիրքը մի նպատակասլաց աղջկա մասին է,ով ամեն կերպ փորձում է հասնել իր նպատակին:Դրա ճանապարհին նա կհանդիպի իր իսկ սիրուն,որ անհեթեթ էր թվում:
