you are mine and I never let you go (NL,vervolg) on hold

H10

----------------

'Ik denk dat je gewoon iets moet eten,' zei Sophie terwijl ze haar lach probeerde in te houden, 'kom dan gaan we wat eten halen, en misschien moet je daarna nog even slapen.'

------------

Sopie nam me mee naar de keuken waar Bethie ontbijt maakte. meestal keek ze me aan, maar nu leek het alsof ze bang was dat ik in de kamer bij haar stond. Ik wou er wel aan haar vragen wat er aan de hand is, maar voor ik iets kwam damien binnen lopen.

Hij liep naar me toe, hij gooide me haar naar achter en kuste me nek. Het gaf me een raar gevoel, alsof ik voelde dat hij zijn tandde in mijn nek wilde zetten.

Damien keek op en zei tegen Bethie : geef haar wat. Hij keek haar kwaad aan. Bethie maakte zo snel als ze kon iets klaar. Ze maakte een bord sla, en gaf het aan me. Bethie durfde me niet aan te kijken het leek wel alsof damien haar weg joeg.

Het maakte me steeds zo kwaad om te zien dat mensen zo bang werden van hem. Waarom moest alles zo hard en gemeen, waarom konden dingen niet eens beter, leuker, makkelijker. Waarom moest overal waar Damien kwam alles ineens wel een zwart gat lijken.

Damien legde zijn hand op mijn rug en begon aan mijn haar te ruiken. De rillingen liepen over mijn rug, ik beet op mijn lip om niks te zeggen. hij voelde dat ik van hem weg probeerde te duiken.

hij liet mijn haar los en liep weg. 'Ik heb geen honger meer, sorry.' zei ik tegen Bethie. 'Maakt niet uit,' zei ze terwijl ze met haar vinger wou zeggen dat ik dichterbij moest komen, 'Als ik in jou schoenen zou staan had ik ook geen honger meer.' zei ze zacht. Ik begon zacht te giechelen.

ik keek naar buiten. ik wist dat ik niet weg mocht, maar ik wilde zo graag weer naar buiten. ik dacht aan mijn zusje, en hoe we vroeger door de bossen rende en lachte.

Sophie nam me mee naar de bibliotheek. hij was enorm, je kon de muren niet meer zien door alle boeken. 'Wauw, is elke kamer zo groot?' vroeg ik van verbaasing. Sophie begon te lachen. ik keek om en liep naar een boekenkast. ik bekeek een aantal kaften tot ik een boek verstopt zag liggen achter in. het was een klein boek met veel pagina's, en was geen voor of achterkant, alleen de kaft die onder het stof lag.

'mag ik deze lenen?' vroeg ik aan Sophie. 'tuurlijk, maar ik ken dat boek niet, waar komt hij vandaan?' ik haalde mijn schouders op en ging op 1 van de stoelen zitten met mijn knieën tegen mijn buik en begon te lezen.

de pagina's waren oud en vies en bijna niet te lezen, maar toch ging het lezen best goed. het was het verhaal van 1 van mijn voorgangers. ze had dit boek als een soort dagboek bijgehouden. haar verhalen waren erg pijnlijk en droevig.

ik kon het niet meer van me af houden. er stond zoveel in. over haar, Damien en een meisje genaamd Linzy.

Linzy was haar dochter, voor Damien had ze een vriendje waar ze al jaren mee had. tot ze werd weg getrokken van hem, en hier werd gebracht. door haar opstandigheid, en haar liefde voor de andere man werd het meisje erg geslagen.

Maar ze weigerde haar dochter aan hem te geven. ze wist dat hij haar zou vermoorden. dus sloop ze het kasteel uit via een geheime gang in de kelder. ze nam afscheid van haar kind en liep haar de rivier op drijven.

maar toen ze zelf probeerde te vluchten.....

---------------------------------------

klifhanger

ik hoop dat jullie haar pijn ook mee leefde en dat de rede duidelijk is. hoop dat jullie genoten hebben.

xxx amandaxxstits