you are mine and I never let you go (NL,vervolg) on hold

H17

'Oké,' Sophie pakte met tegenzin de sleutel en opende de deuren. 'Kom, we brengen jullie naar huis,' zei ik.

----------------------------

De dorpelingen volgde Sophie en mij door de donker gangen. Het leek wel een doolhof, hoe wist Sophie de weg hier door heen?


De gang kwam uit op een open plek in het bos. Het gaf me de rillingen. Het stuk was helemaal dicht begroeit.



Als Damien ons hier kon zien zou hij ons overal zien. Het was hier zo donker, de planten bedekte de zon.



'Kom,' zei Sophie en ze wees naar een klein pad in het midden van de bommen.



Ik knikte en volgde Sophie. Zo'n 20 km verder stond het kasteel van Damien. Zou hij ons kunnen zien? Nee! We zijn nu zo diep in het bos dat kan niet.



Toen we nog geen 10 km verder waren stopte Sophie. 'Wat is er?' vroeg ik.


Sophie zei niks en verroer zich niet. 'Hij weet het?' zei ze opeens. 'Wie weet het????' schreeuwde ik bijna.



Sophie begon te rennen. 'Damien, Damien weet het.' 'Hoe dan?' vroeg ik, 'Hij was weg?'



'Die bediende moet ons verraden hebben.' Zei Sophie.

--------------------------

Sorry dat dit hoofdstuk zo kort is, maar hopelijk bevalde het netzo erg als de rest.