you are mine and I never let you go (NL,vervolg) on hold

H24

Het gaf me een gevoel van veiligheid, warmte, vertrouwen. Het voelde alsof ik eindelijk een plek had waar ik hoorde.

----------------------------------------

Martin trok me mee terug naar het schip dat nu zo'n 5 meter van de kust af was. We speerde door het water snel naar het schip, snel naar mijn zus, snel naar een veilige plek.

Op de boot kon ik niet geloven wat ik zag, duizend man tegen honderd man vsn Damien. Ookal waren Damiens mannen sterker en krachtiger, nog wisten de strijders bijna alle te doden.

Hoe kon dit? hoe konden gewone mensen op tegen sterkere, grotere, getrainde vampiers???!!!! Wat deden ze? Hoe konden ze? Wat was dit? zwarte magie? Nee dat kon niet! Dat bestaat niet! Toch??

O nee, nu begin ik zelf te twijfelen. Martin zag mijn verstijfde en verbaasde gezicht. 'Later zal je alles begrijpen,' zei hij gerust stellend, 'kom we moeten naar binnen,' ik draaide me om en liep achter hem aan.

Wat zou hij bedoelen met "je zal het later wel begrijpen," wist hij hier echt meer van? wat zou hij achter houden?

Niet over na denken, niet nu. Je zou blij moeten zijn, je bent weg bij Damien. Je gaat naar een plek ver maar dan ook ver weg van hem. Ik hoef nooit meer terug naar die plek, nooit meer terug naar hem. Ik kan opnieuw beginnen, samen met mijn zusje. Waarom ben ik dan niet blij?

Ik heb alles waar ik van heb gedroomt, maar om de één of andere rede voelde het gewoon noet goed. Natuurlijk wilde ik weg, ik kon niks bedenken wat beter was dan dat.

Maar tegelijkertijd wilde een ander deel van me blijven, maar waarom? Om de mensen die nog in het dorp waren? Voor de bediende Bethie, die zo aardig voor me was?

Nee ik kon niet blijven dat zou mijn dood worden. En als ik niet was weg gegaan hoe had ik die mensen dan moeten helpen.

Nu ik alles zo op een rij zette,was het misschien toch beter als ik was gebleven. Ik heb meer mensen de kop gekost dan dat ik ze heb bespaard.

'Jij weet net zo goed als ik dat dat niet waar is,' zei Martin die in de tussen tijd achter me geslopen was. 'Wat...nee...hoe?' ik kon geen zinnig woord er meer uit krijgen.

'Je hebt juist veel mensen gered! En dat weet jij net zo goed als ik! Waarom verwijd je het je zelf zo erg? Het is niet jou schuld!!! Oké!!!!' Zei Martin terwijl hij mijn schouders stevig vast pakte.

Maar hoe wist Martin dat? Hoe wist hij wat ik dacht? Hoe ik me voelde? Op dat moment kon ik niks meer zeggen. Ik bleef in zijn helder blauwe ogen kijken en verdwaalde in de tijd.