you are mine and I never let you go (NL,vervolg) on hold

H9

-------------------

Ik wilde net opstaan toen Damien voor me opdook. Ik schrok me rot en wilde een stap naar achter doen maar hij was me voor.

---------------

Ik had verwacht dat hij iets zou zeggen over dat ik weg wilde lopen, maar hij deed niets. In plaats van me de volle laag te geven, hij mijn wang.

ik wist niet wat ik moest zeggen, of wat ik moest doen. Zijn ogen waren rood, en het enige wat ik zag was woede en verdriet. Ik snapte niet wat er zou gaan gebeuren. hij bleef maar naar mijn haar kijken.

ik werd bang van de gedachte dat het niet uit zou maken wat ik zou doen, ze zou hier toch moeten blijven, en de gedachte aan haar zus maakte alles alleen maar erger.

hoe zou het nu met haar zijn. zou mijn oom goed voor haar zorgen. ik hoop gewoon dat ik haar snel weer zie.

damien liep weg, hij zei niets. hij pakte de deur hendel en keek 2 tellen naar me, en liep de deur uit.

ik draaide mijn hoofd om en ging op het bed zitten. ik keek naar buiten en zag een kleine vijver, het deed me herinneren aan vroeger toen ik met mijn zus bij de vijver picknickte.

alles wat ik wil is naar huis, naar mijn zus. er liep een traan langs mijn wang. mijn buik deed pijn, het leek alsof er een driedubbele knoop in zat.

ik hoorde de deur open gaan. Sophie kwam binnen, ze zag de traan die over mijn wang liep. ze liep naar me toe en zei : 'veeg snel die traan weg, als Demien dat ziet zal hij erg kwaad worden.' 'ik dacht gewoon aan vroeger.' zei ik terwijl ik mijn tranen weg haalde.

'ik denk dat ik onvoldoende geslapen heb de laatste tijd, en dat ik daarom zo emotioneel ben' zei ik terwijl mijn maag weer begon te rommelen.

'Ik denk dat je gewoon iets moet eten,' zei Sophie terwijl ze haar lach probeerde in te houden, 'kom dan gaan we wat eten halen, en misschien moet je daarna nog even slapen.'