you are mine and I never let you go (NL,vervolg) on hold

H25

Maar hoe wist Martin dat? Hoe wist hij wat ik dacht? Hoe ik me voelde? Op dat moment kon ik niks meer zeggen. Ik bleef in zijn helder blauwe ogen kijken en verdwaalde in de tijd.

-------------------------------

Ik wist niet wat er gebeurde, wat was er net gebeurd? Zat hij nou echt in mijn hoofd? Nee dat kon niet!! Dat is onmogelijk!! Niet over nadenken, alles komt goed, straks ben je op het vaste land waar je opnieuw kan beginnen. Niks om bang voor te zijn. toch?? Hou het bij elkaar meid, ik mag niet toegeven aan mijn angst.

Martin was zo lief voor me, maar hoe wist ik of ik hem wel kon vertrouwen. Ik bedoel hij heeft mijn leven twee keer gered. maar een deel van me bleef me waarschuwen voor iets wat ik maar niet kon begrijpen. 'Heb je het koud?' onderbrak Martin de stilte, ik keek naar mijn hand die onder het kippenvel zat. 'Een beetje,' zei ik zo voorzichtig mogelijk.

En voor dat ik het wist stond hij achter me en had ik zijn jas aan. 'Dankje' zei ik zacht. 'Gragedaan' zei hij lachend. Hij lachte zo leuk, zijn ogen glinsterde gewoon. Waarom voelde ik me zo goed bij hem?

'Misschien kunnen we beter naar binnen gaan, ik denk dat het zo gaat omweren,' zei Martin bezorgt, ik keek naar de lucht en zag een grijze hemel recht op ons af komen.

Ik voelde hoe Martin achterme naar me bleef staren, het gaf me kippenvel. Ik voelde iets mijn hand vast pakken. Voorzichtig kerk ik naar benede en zag ik Martins hand mijn hand pakken. 'kom, laten we gaan,' zei hij, ik knikte en volgde hem naar binnen.

Ik volgde Martin de gangen van de boot door tot we bij kamer nummer 2756 kwamen. 'Dit is onze hut,' zei hij. Opnieuw knikte ik. Kom op meid zeg wat, wat ben je tongloos, doe normaal. 'Gaat het met je?' vroeg Martin bezorgd. 'Ja..uh...nee' zei ik met mijn gezicht naar beneden, hij was zo lief voor me. Waarom moest ik nou weer de leugenaar zijn hier. 'Ik denk dat alles me gewoon te veel word, ik bedoel met Luna, en de Koning...'

Even kon ik mijn ogen niet geloven. Een traan liep over mijn wang. Martin had zijn lippen op de mijne gezet en me dicht tegen hem aan gedrukt. Ik sloot mijn ogen en voelde mijn maag volpompen met vlinders, ik voelde mijn lippen tintelen. Was dit echt of was het een droom. Even leek alles stil te staan om ons heen.

Toen Martin van me af ging wist ik niet meer wat ik moest doen. 'Misschien is het beter als ik ga,' zei ik zonder ook maar naar Martin om te kijken. Snel liep ik de kamer in waar ik direct de deur sloot in door mijn benen viel.

Die kus met Martin voelde zo goed, maar dat kan niet. Ik ken hem nauwelijks en hij mij al zeker niet. Wat als hij er achter zou komen dat dit mijn schuld was? Wat al hij wist wie ik echt zou zijn? hij zou vreselijk kwaad zijn. Zijn familie is door mij alles kwijt geraakt. Hun huis, dieren, spullen (behalve wat ze meenamen).

'Ik ben zo dom geweest,' zei ik zacht tegen mezelf. 'Wat heb je gedaan dan?' vroeg Luna die stil dichterbij kwam. Ik was zo druk tegen mezelf te praten dat ik haar niet eens gehoord had. Nog iets om me dommer te voelen. 'Luna,' zei ik stil en verdrietig, 'laat me niet zo schrikken! Ik denk dat ik verliefd word op iemand tegen wie ik moet liegen.'

'Dat is klote,' antwoorde Luna terug, 'waarom kan je hem niet de waarheid vertellen?' ik gooide mijn hoofd op mijn knieën en begon te vertellen: 'Door mij gaan mensen dood! gezinnen worden uitelkaar gerukt! En is de familie van Martin alles kwijt!! Als ik nu zou zeggen wie ik ben en waarom ik hier ben... ik weet niet of ik dat zou overleven!'

------------------------------------------------

sorry dat het zo lang duurde hoop dat jullie het goed vinden