you are mine and I never let you go (NL,vervolg) on hold

H14

Ik liep naar de deur en pakte een schuifje. Ik probeerde het slot open te maken maar dat mislukte. het schuifje brak af en een deel bleef in het slot zitten.

'Shit,' zei ik,. ik schrok van de hoogde die ik maakte. Wat was ik aan het doen, wat dacht ik wel niet. Straks hoorde Damien me nog, en als hij dit zou zien zou hij nog kwader worden.

ik moest dat ding er uit krijgen.

na 1 minuut lukt het me om het kapotte schuifje er uit te halen. Maar in plaats van alleen het schuifje, ging de deur ook los. het was me gelukt om de deur open te krijgen, maar wat ging ik nu doen.

Lekker slim wil je weg, lukt het ook maar weet je niet waarheen. goed bedacht, en nu?

ik keek de lege gang in en zag niemand. ik probeerde zo zacht mogelijk naar de keuken te sluipen. als Damien zag dat ik weg was had ik vanaf de keuken alle mogelijkheden om te ontsnappen.

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Het was me gelukt om de keuken te bereiken zonder dat iemand me zag. Ik vond de stilte die er heerste er eng. Nergens zag je iemand, de gangen waren dood bijna.

waar was iedereen? ook in de keuken was er niemand te bekennen. Alles in de keuken was schoon en net opgeruimd.

ik hoorde dat iemand voor de deur stond. ik rende naar het kook blad en verstopte me achter de kastjes. het was niet de beste verstopplek maar zo kon ik tenminste naar de deur rennen als het nodig was.

er liep een meisje met overal blauwe plekken naar binnen. het was Sophie. Ik rende op haar af, 'wat is er met je gebeurd!!!!!' vroeg ik.

hoe kon ik dat vragen, ik wist dat Damien dit had gedaan.

ik hielp Sophie op de stoel en verzorgde haar wonden. Weg komen of niet, ik kon haar hier niet zo achterlaten.

Sophie keek me aan en zei: 'je kunt beter gaan voor Damien merkt dat je weg bent.'

Ik snapte dat ze zei dat ik beter kon gaan, maar ze moest begrijpen dat ik haar niet zou achterlaten