you are mine and I never let you go (NL,vervolg) on hold

H16

Bij de deur stopte de voetstappen. sophie en ik keken elkaar, toen de deur open ging.

------------------------

Ik keek Sophie aan en zag dat ze het zelfde dacht als ik: Damien. De deur ging langzaam open en we zagen een klein blond meisje binnen kommen. Ze schrok toen ze ons zag. 'Het is goed,' zei Sophie vlug. Het meisje knikte en legde haar dienblad op het aanrecht.

'Kom,' fluisterde Sophie vlug. Ik volgde haar tot aan de kelder. Ze opende de deur en liep de donkere lage trap af. 'Kom voor iemand ons ziet,' zei Sophie terwijl ze al was begonnen. Ik deed wat Sophie zei en volgde haar de trap af.

Het was er erg benauwd en krap. Sommige stukken van de trap waren kapot, of erg glad. Ik keek naar Sophie en wilde vragen hoe lang deze trap is maar voor ik iets kon zeggen brak er een stuk af en glee ik uit.

'ssstt, je wek de doden nog,' zei ze met haar vinger voor haar mond. 'De dode???' fluisterde ik zacht. Sophie zuchtte, 'de mensen die hier begraven liggen.' Ik keek haar aan en zei niks.

Aan het einde van de trap zag ik een ijzer hek met een slot. 'hoe wil je hier door komen?' vroeg ik, Sophie lachte, 'hij zit niet op slot,' zei ze en ze deed hem open.

In de kelder, nou ik kon het beter kerker noemen, stonden overal kooien met wel 5 tot 7 mensen er in. Niet in alle zaten mensen. Ik herkende ze direct, ze kwamen uit het dorp. Ik herkende Tini de boerin die altijd met haar gezin op de markt stond tot je in eens verdween, het herders meisje.

'Wat doen al die mensen hier?' vroeg ik aan haar. 'ze stonden tegen Damien, ze wilde dat hij een beter koning zou worden,' zei Sophie. Ik keek naar Tini, vroeger was ze een mollig meisje met altijd een grote lach op haar gezicht, maar nu was ze een mager zwak meisje.

Ik bleef naar de mensen in de kooien kijken. 'ooo, nee, dat doe je niet,' zei Sophie kwaad, 'je gaat niet iedereen bevrijden, straks merk Damien dat je weg bent en dan vind hij ons.' 'Dat gebeurd niet, maar we kunnen ze niet achterlaten.'

'Oké,' Sophie pakte met tegenzin de sleutel en opende de deuren. 'Kom, we brengen jullie naar huis,' zei ik.