Her insan anlatmazdı acısını, yaralarını.Anlatsa bilirdi boğazında düğümlenirdi kelimeler, ağlardı ve bu yüzden sadece susardı.Bende o insanlardandım, susmayı tercih ederdim, kağıtlara anlatırdım dertlerimi,kağıtlar ortak olurdu acıma."Ellerim çakmak,kağıtlar sigara gibiydi yazdıkça yandım,yazmadıkça çürüdüm."Ve bu hayatta toz pembe hayallerimi,kara kalemle karalamayı öğrendim.Koştukça düştüm, çabaladıkça yoruldum,güldükçe ağladım. Kendimi değiştirdim, saçlarımı, kıyafetlerimi ama ruhumu değiştiremedim. Yaralarımı geride bırakıp sağlam bir adım atamadım, çocukluğumdaki gibi kabuk bağlayan yaralarımı,soydum,kanattım. Hayatın oynadığı oyunlara yenildim. Genç yaşta kabullendim kaybetmeyi, tekrar, tekrar yanmaktansa birkez yanmayı tercih ettim.Güçlü gibi göründüm fakat güçlü olamadım.
