"Kırık kalpler durağı."

Zamanla Alışıyor İnsan Acıya

Zamanla alışıyor insan acıya,bir zamanlar yüreğini parçalayan acılar sadece yüreğini sızlatıyor.Düştüğün zaman kaldırıcak el aramıyorsun artık,dizlerin kanaya kanaya kalkıyorsun,düştüğün yeri dahi önemsemiyorsun,tekrar tekrar geçiyorsun o yollardan.Canın yandığında ağlamak yerine gülüyorsun artık,kendine sığınacak liman aramıyorsun,çünkü biliyorsun sığındığın limanlar en dibe batırdı seni, boğdu,kanattı,acıttı.Başını bir omuza yaslamak yerine diz kapaklarına yaslıyorsun artık.Hayal dahi kurmuyorsun çünkü biliyorsun toz pembe hayallerini yanlış adamlar üzerine kurdun ve o adamlar geriye yalnızca hayal kırıklıkları bıraktı. Gündüzlerden kaçıp geceye sığınıyorsun artık,ardı ardına yakıyorsun sigaralarını, rimellerini yastığa bulaştırıyorsun,hıçkırık seslerini yastığı ısırarak gizliyorsun. Dertlerini anlatmamak için gülüyorsun, eğleniyorsun ama kimse bilmiyor,anlamıyor enkazdan sağ çıktığını.İnsanlar acımasız değil mi ? Bazı adamların yürekleri buz tutmuş,ve bazı kadınlarda buzları eritmeye çalışırken kendileri eriyor.