Yürüyememek... Tıpkı küçücük hayattan habersiz bir bebek gibi.
Yok yok nasıl olur! Yürüyememek, koşamamak, özgürce hareket edememek. İnsan baş edemez ki! Ayaklarım çok değerli.
Ya gözlerim olmasaydı! Etraf kapkaranlık. Renk kavramından habersizce uzaklaşıp, simsiyah bir dünyaya adım atmak. Öten kuşların sadece sesini duymak, onların yanına yaklaşamamak. Çiçeklerin, o insanı kendinden alacak kadar mükemmel kokan çiçeklerin kokusunu hissetmek, ancak onların mükemmelliğini tamamlayan renk ve şekillerini bilememek...
Her organın çok değerli. Hepsi birer altın, hepsi birer mücevher...
Hayat bu kadar güzel ancak bazı şeyleri unutabiliyor insan. Mesela empati duygusu: Ya sen görmeseydin? Elinde beyaz bir değnek, sadece seslerle yaşamak... ya da yürüyemeseydin? Sandalyeden, tekerlekten, oturmaktan soğur insan...
hayatın gerçeklerini unutma ve empati duygusunu kaybetme sonunda insan vurdumduymaz olabiliyor. hayatın ve etrafın güzelliği kendini başka bir yerde hissettiriyor insana.
Herkes her zaman her dakika bu dünyada ayrılıp gidebilir ya da bazı organları bunu yaşayabilir.
belki bu cümleyi yazarken, belki bitirdiğimde, belki de çok uzun zaman sonra...
Kimse ölümsüz değil ya da dokunulmaz değil. Hayatı Survivor'daki gibi dokunulmazlık ödülünü bir şey sanmamalı insan.
Hayat kısa, her an her şey olabilir... Yapabileceğin şeylerin en başında da yardımseverlik, empati ve fedakarlık duygularını bir daha gözden geçirmek gelir...
