I can do it

4- We gaan weg

'Amanda, ik heb je hulp nodig,' zeg ik fluisterend. Ze fronst. 'Wat is er dan aan de hand? Ben je -' Haar ogen worden groter en snel schud ik mijn hoofd. 'Nee, iets anders.'

Ik vertel haar het gedoe over gisteren. Met Kian en de jongen en dat ze vochten over mij.

Ze kijkt me geschrokken aan. 'Weet je zijn naam?' Ik schud mijn hoofd en slik. 'Ach, het zal vast wel niks zijn,' zegt ze gerustellend. Ik kijk haar beangstigend aan. 'Stel je voor dat ik hem tegen kom? Wat moet ik dan doen?' Ze snuift en houdt haar vingers op haar neusbrug.

'Jij bent Skyler, en je laat zien wie je bent.' Ze pakt mijn hand vast. 'Je laat zien wat de jongens missen. Ze zullen spijt hebben dat ze je nooit eerder hebben gezien.' Glimlachend omhels ik haar. Wat moest ik ook zonder haar?

Ik hang mijn jas aan de kapstok en zet mijn schoenen netjes ernaast.
'Hey mam,' schreeuw ik. Ik hoor gerommel uit de keuken. 'Hi schat! Kom je eventjes. Ik moet wat vertellen,'

'Wat is er?'

'Nou zoals je weet is pap er de laatste tijd niet meer vaak,' ik knik. Hij was altijd weg. En nooit thuis. Vroeger was hij er altijd voor ons, maar nu lijkt het alsof werk zijn leven is. 'Hij heeft een baan gekregen,' zegt ze enthousiast.

Maar dat betekent dus dat we moeten verhuizen.

'Nee,' zeg ik resoluut. Ik kijk haar boos aan. Eindelijk had ik een vriendin, en dan moest pap zo nodig een andere baan krijgen. Kon het niet later?

'Lieverd. Ik weet het, maar we zullen veel meer geld verdienen,' zegt ze met de hoop om me wat vrolijker te maken. Ik glimlach. Je kan er weinig aandoen.

'Maar hey, misschien is het niet zo stom als het lijkt,' zegt ze. 'Misschien zal je daar de beste vriendinnen hebben!'

Ze snapte het niet. Ik was niet goed in vriendinnen maken. Het liefst wilde ik in een hoekje schuilen. Zonder Amanda zou ik dat doen. Het was alleen zo dat zij er altijd voor me was. En als ze een keer ziek was, dan was ik dus in een hoek een boek aan het lezen.

Ik schud mijn hoofd en kijk haar hopeloos aan. 'Het zal wel,' mompel ik.  
'Wil je alvast je spullen gaan opruimen, lieverd,' zegt ze terwijl ze haar vinger aflikt. Geschrokken kijk ik ernaar.

'Ik kan het niet geloven..'

Amanda is beduusd.

'Ik kan het ook niet geloven,' zeg ik stamelend. 'We zullen elkaar wel bellen, Skypen enzo..' zegt ze. Ik rol met mijn ogen. Dat zeggen ze altijd, maar let maar op. Ze zal zo weer een andere beste vriendin hebben.

'Ja, ik ga opruimen.' Ze schrikt. 'Oh, ja. Is goed, doei.' zei ze zachtjes.        'Doei,' mompelde ik. Voordat ik haar ook maar gedag kon zeggen had ze al opgehangen.

Fijn, krijg ik dat er ook wéér bij.

Bedankt voor het lezen!!