West Coast

09-You're so dark

"I know you're nothing like mine
Cause she's walking on sunshine
And your love would tear us apart
And I know I'm not your type
Cause I don't shun the daylight
But baby I'm willing to start"

Όταν ξυπνάω είναι μεσημέρι. Η Jane κοιμάται ακόμα στην αγκαλιά μου και αυτό μου δίνει λίγο χρόνο για να βάλω τις σκέψεις μου σε μια τάξη.
Είναι εντάξει να φοβάται, δεν είναι; Σίγουρα φοβάται να με εμπιστευτεί. Ένα λαβωμένο πουλί είναι. Ένα πουλί που η μία φτερούγα του είναι χτυπημένη. Όσο και να κλείσει η πληγή , όσο και να μην πονάει πια , ποτέ ξανά δεν θα μπορέσει να πετάξει το ίδιο. Είναι πληγωμένη. Ένα μέρος της θα παραμείνει πληγωμένο όσα χρόνια κι αν περάσουν. Αυτό είναι το άσχημο. Ότι έγινε στο παρελθόν δεν μπορείς να το αλλάξεις . Μένει στο παρελθόν. Και εσύ; Εσύ συμβιβάζεσαι με αυτό και προχωράς όσο πληγωμένος κι αν είσαι.
Νιώθω την Jane να σηκώνεται από πάνω μου και την κοιτώ περιμένοντας να πει κάτι εκείνη πρώτη.
"Δεν κατάλαβα πως κοιμήθηκα. Συγγνώμη που ήμουν πάνω σου."
Δεν αναφέρει τίποτα για την προηγούμενη κατάσταση και αποφασίζω να μην μιλήσω ούτε εγώ.
"Είναι εντάξει. Εξάλλου κοιμήθηκα κι εγώ."
"Θα είμαι στο μπαλκόνι σου. Δεν σε πειράζει έτσι;"
"Όχι πήγαινε. Θα τακτοποιήσω κάποιες υποχρεώσεις σχετικά με την σχολή."την ενημερώνω και πηγαίνω στο δωμάτιο μου.
Κοντοστέκομαι λίγο στο διάδρομο και την παρατηρώ που πέρνει τα ακουστικά της και τα τσιγάρα της και αποφασίζω να μην την ενοχλήσω για λιγο. Χρειάζεται χρόνο το καταλαβαίνω απολύτως.

~~~~~~~~~~~~~~•••~~~~~~~~~~~~~~~•••~~~~~~~~~~~~~~

Είχαν περάσει αρκετές ώρες που καθόταν έξω. Δεν είχαμε μιλήσει καθόλου. Παίρνω ένα ποτήρι νερό και βγαίνω έξω. Της έριξα ένα ανηςυχιτικό βλέμμα μα εκείνη το μόνο που έκανε ήταν να μου χαμογελάσει έχοντας το τσιγάρο ανάμεσα στα χείλη της. Μου ψυθίρισε ένα σχεδόν άψυχο << είμαι εντάξει >> και έμεινε να με κοιτάει χαμογελώντας. Δεν ξέρω τι σκατά μπορεί να σκεφτόταν και τι τραγούδι άκουγε πάντως έδειχνε όμορφη έτσι. Άφησα ένα φιλί στο μέτωπο της και μπήκα πάλι μέσα.

~~~~~~~~~~~~~~•••~~~~~~~~~~~~~~~•••~~~~~~~~~~~~~~

Λίγη ώρα μετά η πόρτα του δωματίου μου χτυπάει. Σταματώ την μουσική που παίζει χαμηλόφωνα στο παλιό pick up και η Jane εισέρχεται στο χώρο.
"Αμμ, λέω να φύγω."με ενημερώνει.
"Αν θέλεις μπορείς να καθήσεις να φαμε μαζί."προτείνω.
"Όχι, σε ευχαριστώ. Έχεις κανει ήδη πολλά για μένα."λέει μιςοχαμογελώντας.
"Λοιπόν, θα ήθελες να πάμε στην ακτή αργότερα;"ρωτάω φοβισμένα.
"Στις 7 έτσι;"
"Στις 7."την βεβαιώνω.