West Coast

03-Damn Your Eyes

Το χτεσινό βράδυ έμεινα στην παραλία για πολύ ώρα. Προσπαθούσα να καταλάβω τι σκατά είχε γίνει. Φυσικά και γύρισα σπίτι τρέμοντας,παγωμένος από το κρύο. Πήγα για ύπνο και αποφάσισα να την επισκεφτώ αύριο το πρωί.
Ξύπνησα με ένα τρομερό πονοκέφαλο. Το σώμα μου έτρεμε κάτω από το παπλώματα και έκαιγα ολόκληρος. Σηκώθηκα με τα χίλια ζόρια για να ανοίξω την θέρμανση και να πιω αντιπυρετικό. Δεν ξέρω πόσες ώρες έμεινα στο κρεβάτι μέχρι να ηρεμήσω. Το σχέδιο μου να τησ μιλήσω είχε ξεχαστεί και αυτό που είχε πρωτεραιότητα ήταν να γίνω καλά.
Το απόγευμα αφού ήμουν καλύτερα ντύθηκα,βγήκα από το σπίτι μου και κάπου στα μέσα του διαδρόμου ανάμεσα από το σπίτι μου και το σπίτι της Jane με κυρίευσε το άγχος. Αναρωτιόμουν τι είχα πάθει αφού ποτέ πριν δεν είχα τόσο θέμα με μια κοπέλα. Κατάφερα να φτάσω μέχρι την πόρτα πιο χαλαρόσ και σήκωσα το χέρι μου για να χτυπήσω. Από μέσα δεν ακουγόταν απολύτως τίποτα μα δεν έδωσα σημασία και τελικα χτύπησα. Περίμενα για λίγο μα η πόρτα δεν άνοιξε. Υπέθεσα ότι θα ρίναι στην παραλία και έτσι γύρισα σπίτι.
Όσεσ φορές κι αν χτύπησα τις επόμενες 2 μέρες η πόρτα παρέμεινε κλειστή και εγώ έμεινα με την απορία γιατί έφυγε. Οι μέρεσ πέρασαν βαςανιστικά βαρετά με εμένα να μένω σπίτι καπνίζοντας και βλέποντας ένα σωρό ταινίεσ.
Είχαν περάσει 2 βδομάδες από τότε που έφυγε και δεν είχε δώσει κανένα σημάδι ζωής. Κάθε βράδυ πήγαινα στην παραλία. Καθόμουν στον ίδιο ακριβώσ βράχο, έπινα Gin, κάπνιζα και την περίμενα να έρθει μέχρι αργά. Μα εκείνες τισ μέρες δεν φάνηκε.
Είχα σταματήσει να μετράω τισ πλέον τισ μερές. Δεν είχα ιδέα πόσο του μηνός είχαμε όταν την συνάντησα στις σκάλες.
Κλείδωσα την πόρτα και έκανα να κατέβω μα μόλις την αντίκρυσα τα πόδια μου κόλλησαν στο πάτωμα. Την είδα να μου χαμογελάει και τα μάτια της άστραψαν μα μόλις  κατάλαβε την σοβαρότητα της κατάστασης σοβάρεψε. Κούνησα το κεφάλι, μια πράξη καθαρά για να πάψω να σκέφτομαι και μίλησα πρώτος.
"Αμμ γεια. Πώς είσαι;" μίλησα.
"Είμαι καλά. Εσύ δεν μου φαίνεσαι και τόσο καλά. Έγινε κάτι;"
"Όχι όλα καλά. Λοιπόν πρέπει να φύγω. Τα λέμε."έφυγα βιαστικά μα δεν πρόλαβα να απομακρυνθώ πολύ.
"Στην παραλία πας;"την ακούω να με ρωτάει.
Σταμάτησα και γύρισα να την κοιταξω. Αναρωτιόμουν που σκατά το κατάλαβε.
"Κρατάς Gin. Δεν γίνεται να πηγαίνεις πουθένα αλλού με ένα μπουκάλι Gin στο χέρι σου."απαντά στις σκέψεις μου.
"Κακιά συνήθεια έτσι;"λέω με ένα μισοχαμόγελο και ύστερα φεύγω.
Περπατούσα γρήγορα ξεχνόντας σχεδόν τον προορισμό μου. Κατεβαίνοντας τα σκαλάκια που οδηγούν στην ακτή συνειδητοποίησα ότι ένα μέρος του περίμενε την Jane να έρθει μαζί μου. Αλλά εκείνο το βράδυ δεν ήρθε. Ωστόσο δεν με πολυένοιζε και συνέχισα να σχεδιάζω τα μάτια της σε ένα κομματι χαρτί. Δεν ήταν στις επιλογές μου να σχεδιάσω τα δικά της μα κατέληξα να προσπαθώ να αποτυπώσω στο χαρτί την λάμψη που είχαν.
Ήταν τα μοναδικά μάτια που μέσα τους έκρυβαν την απόγνωση για ζωή αλλά και λύπη. Αυτού του είδους λύπη που έχεις όταν νοσταλγείς κάτι. Λύπη για λόγια που είπες και πράξεις που έκανες και επιθυμείς να μπορούσες να γυρίσεις τον χρόνο πίσω για να τα αλλάξεις όλα. Λύπη για κάποιο άτομο που έχασες. Λύπη για αυτά που έχεις περάσει. Λύπη για σένα. Λύπη για τον άνθρωπο που έχεις γίνει. Μελαγχολικά, όμορφα μάτια ήταν τα δικά της. Χανόσουν μέσα τους. Σου έπαιρναν την ψυχή χωρίς να το καταλάβεις. Και μένα μου την πήραν από την πρώτη μέρα που κοίταξα μέσα από το ματάκι της καταραμένης πόρτας για να δω ποιος μετακόμισε στο δίπλα διαμέρισμα.

Hi everyone
New Updateee.Συγγνώμη για τυχόν λάθη👽
Σχολιάστεεε και ψηφίστε 🤘🏻
xxx
Song:Damn Your Eyes-Etta James cover