Γεύση Πικραμύγδαλου

Chapter 5

Lydia's POV

Βγαίνω από το μπάνιο χωρίς να έχω σταματήσει λεπτό να σκέφτομαι τι έγινε πριν λίγο κοντά στα αποδυτήρια του πανεπιστημίου. Ποιο είναι τέλος πάντων το πρόβλημα τους; Ο κόσμος έχει γεμίσει από ανώριμα κομπλεξικά αγοράκια κάθε λογής. Προσπαθώ να ελέγξω τον θυμό που τρέχει στις φλέβες μου και να κρατήσω το μυαλό μου απασχολημένο.

Θυμάμαι ότι έχει βγει ήδη το πρόγραμμα με τα μαθήματα της άλλης εβδομάδας γιαυτό αποφασίζω να ηρεμήσω στο κρεβάτι μου κάνοντας μια πρόχειρη ανάγνωση των μαθημάτων που έχω την ερχόμενη Δευτέρα.

Μου άρεσε πάντα να τα έχω όλα υπό έλεγχο και να είμαι πολύ πιο μπροστά στα μαθήματα γιαυτό και αποφασίζω να στροθώ από τώρα άμα θέλω να τα πάω καλά στο πρώτο εξάμηνο.

Stiles's POV

"Μαλάκα Στάιλς πάσχεις ρε; Τι σε έπιασε; Μέχρι χθες όταν πειράζαμε έτσι τα κοριτσάκια το ευχαριστιώσουν. Μπορείς να μου πεις τι άλλαξε σήμερα;" με ρωτάει ο Σκοτ κατακρίνοντας με λες και έκανα κάτι κακό.

"Δεν με έπιασε τίποτα." απαντάω απότομα αλλά το επίμονο βλέμμα που μου ρίχνει φανερώνει πως δεν τον κάλυψα. "Να απλά ήταν τόσο φοβισμένη και απροσταύτευτη, δεν ήθελα να την βλέπω έτσι"

Γελάει τόσο δυνατά σαν να είπα το καλύτερο ανέκδοτο της χρονιάς και με σκουντάει. "Αχ να σαι καλά φίλε με έκανες και γέλασα... Και να σου πω από πότε σε νοιάζει εσένα τι σκέφτεται ή πως νιώθει ένα κορίτσι;"

Γαμώτο, πάει γυρεύοντας να τις φάει... Γαμώτο έχει δίκιο, από πότε με νοιάζει εμένα ένα αναθεματισμένο κορίτσι που δεν ξέρω ούτε καν το όνομα της. Το μόνο που ξέρω για αυτήν είναι πως έχει δύο τέλεια μαγευτικά πράσινα μάτια, ότι είναι γυμνασμένη και ότι φοιτεί στο ίδιο πανεπιστήμιο με εμένα. Γαμώτο ναι, πως και δεν το σκέφτηκα πιο νωρίς.

Κάνω να απομακρυνθώ από τον Σκοτ και κατευθύνομαι προς την μεριά της εξόδου. "Στάιλς! Που πας;" με ρωτάει με περιέργεια και εγώ γυρίζω προς αυτόν περπατώντας τώρα ανάποδα, τον κοιτάζω σηκώνω το μεσαίο μου δάχτυλο ψηλά γελάω και φεύγω προς το πάρκινγκ.

Μπαίνω στο αυτοκίνητο μου και βάζω μπροστά. Πιάνω το κινητό στα χέρια μου και σχηματίζω στην οθόνη τον αριθμό της αδερφής μου της Νάρια. Προτού προλάβω να το σκεφτώ περαιτέρω πατάω για να της κάνω κλήση. Το σηκώνει κατευθείαν και ακούγεται έκπληκτη.

"Ωπ, αδερφούλη; Ποιος φούρνος γκρεμίστηκε;"

"Ο δικός μας!" ακούγομαι πρόσχαρος "Θέλω χάρη και γρήγορα"