Γεύση Πικραμύγδαλου

Chapter 8

Stiles's POV

Ενώ απομακρύνομαι από την Λύντια για να πάω να βρω την παρέα μου παρατηρώ πως είναι τσατισμένη. Της πιάνω το χέρι από το μπράτσο για να την σταματήσω και να της εξηγήσω. Μόλις γυρίζει και με κοιτάζει ξανά στα μάτια ξεχνάω τι ήθελα να της πω και το μόνο που μου βγαίνει είναι ένα αχνό "Πρόσεχε!"

Δεν απαντάει, παρά μόνο τραβάει το χέρι της και χάνεται πίσω από τον υπερβολικά πολύ κόσμο που χορεύει στον ρυθμό της μουσικής. Ειλικρινά δεν μπορώ να καταλάβω την απότομη αλλαγή στην συμπεριφορά της.

Προχωράω προς την αντίθετη πλευρά από εκείνη και βρίσκω την παρέα μου καθισμένη σε έναν μεγάλο γωνιακό καναπέ στην άλλη άκρη του σαλονιού. Η Μόνικα με εντοπίζει και μου κουνάει το χέρι της ως ένδειξη ότι με περίμενε. Στριφογυρίζω τα μάτια μου με μια απελπισμένη κίνηση και την πλησιάζω.

Σηκώνεται στο λεπτό και περνάει τα χέρια της γύρω από τον λαιμό μου. "Σου έλειψα;" με ρωτάει ναζιάρικα ενώ τεντώνεται άλλο λίγο ώστε να φτάσει να φιλήσει τα χείλη μου. Σκέφτομαι πως είναι η μόνη λύση για να βγάλω την Λύντια από το μυαλό μου καθώς ενδύδω στο φιλί της.

Κάθομαι στον καναπέ και μάλλον θεωρεί σωστό το να έρθει και να κάτσει πάνω μου. Η ώρα περνάει ευχάριστα με τον Σκοτ και τον Πίτερ να γελοιοποιούνται κάνοντας βλακίες και έχω ξεχάσει όλα τα προβλήματα που στριφογύριζαν μέχρι τώρα στο μπερδεμένο μου μυαλό.

Ξαφνικά σηκώνομαι απότομα διώχνοντας την Μόνικα από πάνω μου για να πάω στην κουζίνα. Θέλω να πιω λίγο νερό για να φύγει η έντονη γεύση τσιγάρου από το στόμα μου. Δεν έχω πιει πολύ, σχεδόν καθόλου ούτε έχω καπνίσει μαύρο προς το παρόν. Έδωσα μια υπόσχεση στον εαυτό μου να προσέχω την Νάρια και θα την κρατήσω.

Ο κόσμος είναι αισθητά περισσότερος από πριν και με δυσκολία φτάνω στην κουζίνα του σπιτιού που είναι σχεδόν άδεια. Γεμίζω ένα ποτήρι νερό και το πίνω αμέσως. Ακούω γυναικεία τακούνια να έρχονται προς το μέρος μου και καθώς γυρνάω εύχομαι για ένα ατελείωτο λεπτό να είναι η Λύντια. Έχω να την δω σχεδόν 3 ώρες και το κεφάλι μου πάει να σπάσει.

Πίσω από το θόρυβο των τακουνιών ξεπροβάλλει η Μόνικα. Στα χείλη της υπάρχει ένα χαμόγελο που δεν μπορώ να το προσδιορίσω ακριβώς. Τα μάτια της έχουν μια πονηριά. Με πλησιάζει και με κολλάει στον πάγκο της κουζίνας φιλώντας με βαθιά στα χείλη.

Τα χέρια της ταξιδεύουν στο στήθος μου και έπειτα στην κοιλιά μου καταλήγοντας τελικά στο μόριο μου. "Σου αρέσει να σε αγγίζω, έτσι δεν είναι;" ψυθηρίζει πάνω στα χείλη μου και με φιλάει ξανά.