Γεύση Πικραμύγδαλου

Chapter 9

Lydia's POV

Νιώθω μια ενόχληση καθώς ξυπνάω σιγά σιγά. Προσπαθώ να ανοίξω τα μάτια μου όμως νομίζω πως το κεφάλι μου πάει να σπάσει. Το σώμα μου το νιώθω βαρύ κάτω από το ζεστό σεντόνι που με σκεπάζει. Φέρνω ξανά και ξανά τα χθεσινά γεγονότα στο μυαλό μου όμως ακόμη δεν είμαι σε θέση να θυμηθώ και πολλά.

Φέρνω το χέρι μου μαλακά να αγγίξει το ζεστό μου μέτωπο. Θυμάμαι πως πήγα σε εκείνο το πάρτι χθες όμως δεν θυμάμαι τίποτα από ένα σημείο και έπειτα. Κάνω μια απογοητευτική προσπάθεια να ανοίξω τα μάτια μου.

Η ζάλη που με διακατέχει σε συνδυασμό με το δυνατό φως που εισβάλει από το παράθυρο με κάνουν να τα ξανά κλείσω το ίδιο γρήγορα.

"Ξύπνησες;" ακούω τη γλυκιά φωνή του, βραχνή ακόμα από τον ύπνο, να με ρωτάει. Στο επόμενο ακριβώς λεπτό κοκαλώνω συνειδητοποιώντας ότι δεν βλέπω όνειρο.

Η δεύτερη προσπάθεια που κάνω για να ανοίξω τα μάτια μου είναι επιτυχής και αντικρίζω δύο γουρλωμένα μελί μάτια να με κοιτάνε με αγωνία.

"Που... Που βρίσκομαι;" καταφέρνω να πω προφέροντας τις λέξεις αργά και ψυθυριστά. Δεν είμαι σίγουρη ότι κατάφερε να με ακούσει. Τελικά εισβάλλουν οι μνήμες από χθες το βράδυ όταν μου φίλησε το μέτωπο και μου είπε να ξεκουραστώ.

"Είσαι στο δωμάτιο μου, στο σπίτι μου" λέει και είμαι σίγουρη ότι διαγράφεται ένα αχνό χαμόγελο στα λεπτά του χείλη.

Ανοίγω ξανά προσεκτικά τα μάτια μου και κοιτάζω τα δικά του. Ξαφνικά νιώθω να ανακατεύομαι και προσπαθώ να μην το σκέφτομαι. Γυρίζω πλευρό κι όμως αυτό το απαίσιο αίσθημα δεν σταματάει. Προσπαθώ να το ελέγξω όμως γρήγορα καταλαβαίνω πως είναι πάνω από τις δυνάμεις μου.

Σηκώνομαι αργά από το κρεβάτι. Ακούω από πίσω μου το στρώμα και καταλαβαίνω πως και εκείνος έχει σηκωθεί και βρίσκεται δίπλα μου στο λεπτό. Περπατάω ακόμη αργά αλλά σταθερά μέχρι την άσπρη ξύλινη πόρτα που βρίσκεται μέσα στο δωμάτιο του, ευχόμανη να καταλήγει σε μπάνιο.

Το δωμάτιο γυρίζει και το στομάχι μου το ίδιο. Ανοίγω βιαστικά την πόρτα, και προσγειώνομαι βαριά, στα κρύα πλακάκια του μπάνιου, πάνω ακριβώς από την λεκάνη.

Αδειάζω το περιεχόμενο του στομάχου μου ξανά και ξανά μέχρι να νιώθω πως δεν αντέχω άλλο. Το μέτωπο μου το νιώθω ιδρωμένο από την προσπάθεια και το κεφάλι μου σαν να ζυγίζει τόνους.