SF [ Stucky / EvanStan]

- Sleepless -

"บัค ตื่นเร็ว" สตีฟหันไปเขย่าร่างเพรียวที่นอนกระสับกระส่ายอยู่ข้างๆ ใบหน้าขาวจัดชื้นเหงื่อและขมวดคิ้วเข้าหากันแน่น เจ้าตัวนอนละเมอออกมาไม่เป็นคำได้สักพัก จนเมื่อเริ่มมีอาการร่างกายชักเกร็งสตีฟจึงจำเป็นที่จะต้องปลุกคนที่นอนละเมอให้ตื่นขึ้นมา

...ฝันร้ายอีกแล้ว....

นับเป็นครั้งที่เท่าไหร่ไม่รู้ที่บัคกี้มีอาการนอนผวา และมันก็เป็นหน้าที่ของสตีฟที่จะต้องคอยปลุกให้ตื่นจากนิทราทุกครั้งไป ช่วงกลางดึกแบบนี้เขาจึงไม่เคยได้นอนเต็มๆตาเลยสักคืน แต่ด้วยความที่ถูกฝึกมาให้เป็นทหาร การอดหลับอดนอนแค่นี้จึงเป็นเรื่องที่สบายมากสำหรับสตีฟ โรเจอร์

"ตื่นสิบัคกี้ ตื่น..!" ร้องเรียกอยู่ข้างหูด้วยน้ำเสียงที่ดังกว่าเดิม เอื้อมมือไปเขย่าหัวไหล่มนที่สั่นระริก ผิวเนียนใต้ฝ่ามือมีอุณหภูมิขึ้นสูงจนน่ากลัว

สตีฟเห็นท่าไม่ดีจึงจัดการพลิกร่างบางที่นอนตะแคงให้หันหน้ามาหาตน

พรึบ

แต่ออกแรงดึงเพียงนิดเดียว คนที่นอนตัวสั่นเพราะฝันร้ายกลับเป็นฝ่ายพลิกตัวขึ้นมานั่งคร่อมพร้อมกับใช้มือเหล็กคว้าหมับเข้ากับลำคอหนา กลไกของร่างกายที่ตอบสนองไปเองอย่างอัตโนมัติเมื่อถูกรุกรานยามวิกาล

กว่าที่เจ้าของมือเหล็กจะรู้ตัวว่าทำอะไรลงไป ปลายนิ้วทั้งห้าก็ได้ออกแรงบีบจนคนใต้ร่างเริ่มมีอาการหายใจติดขัดไปแล้ว

"บัคกี้...?" เสียงเรียกจากสตีฟทำให้คนนอนละเมอได้สติในที่สุด บัคกี้ก้มลงมองร่างหนาที่ถูกน้ำหนักตัวเขากดทับไว้ก่อนจะปล่อยมือเหล็กออกจากลำคออีกฝ่าย ใบหน้าที่ตื่นตระหนกมองไปรอบๆห้องอย่างความหวาดระแวง

ร่างเพียวถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอกเมื่อพบว่ารอบๆตัวเขาคือห้องพักขนาดเล็กในย่านบรู๊คลิน ไม่ใช่ห้องล้างสมองในฐานทัพไฮดร้าดั่งที่คิดไปเอง

ต้องใช้เวลาสักพักกว่าที่บัคกี้จะรู้ตัวว่าเหตุการณ์เมื่อครู่เป็นแค่ฝันร้าย ไม่ใช่เรื่องจริง

"....สตีฟ" เรียกชื่อคนที่ปลุกเขาให้ตื่นขึ้นมาจากฝันร้าย และพบว่าผิวกายบริเวณลำคอหนาขึ้นสีม่วงช้ำห้อเลือดอย่างน่ากลัว ความรู้สึกผิดที่แล่นเข้ามาอย่างท่วมท้นในหัวใจทำให้เขาไม่อาจจะกักเก็บหยาดน้ำตาเอาไว้ได้อีกต่อไป

"ฉันขอโทษ" บัคกี้พูดออกมาปนกับเสียงสะอื้นเบาๆ แขนเรียวตวัดโอบรอบลำคอที่บอบช้ำก่อนจะซุกใบหน้าลงกับบ่ากว้าง ฟันคมกัดริมฝีปากตัวเองแน่นด้วยไม่อยากให้สตีฟได้ยินเสียงร้องไห้ของเขาไปมากกว่านี้

หรืออีกอย่างหนึ่งคือบัคกี้ไม่อยากให้สตีฟรู้ ว่าลึกๆแล้วเขากลัวพลังของตัวเองมากแค่ไหน

เมื่อครู่หากเขาได้สติช้ากว่านี้อีกสักนิด กระดูกต้นคออีกฝ่ายอาจหักไปแล้วก็ได้

ถึงสตีฟจะเป็นกัปตันอเมริกา แต่ถ้าโดนเหล็กแกร่งบีบเข้ากับลำคอก็อาจตายได้เหมือนกัน

ความรู้สึกผิดปนกับหวาดกลัวถูกถ่ายทอดออกมาเป็นหยาดน้ำตาหยดแล้วหยดเล่า ร่างของมือสังหารยังคงสั่นสะเทิ้มอย่างไม่มีทีท่าว่าจะหยุด สตีฟยกมือขึ้นโอบรอบแผ่นหลังบาง ดึงรั้งร่างกายที่ผอมซูบเข้ามาในอ้อมแขนและกระชับกอดแน่น

"ไม่เป็นไรบัคกี้ ทุกอย่างจะต้องโอเค"

END.

______________________________________________________________________________________________

ด้วยรักและบัคกี้ค่ะ /โปรยจูบ