The Man In The Rain
m e o w v i c
"Teka sandali!" Sigaw ko habang nagmamadaling hinahabol ang papalayong bus.
Alam kong Hindi ako nagkakamali. Siya yon, Siya yung lalaking na laging nasa panaginip ko, Yung lalaki sa ulan. Hindi ako pwedeng magkamali dahil hinding hindi ko makakalikutan yung itsura nya.
"Sandali lang!" Sigaw ko habang tumatakbo. Kailangan ko siyang maabutan.
Patuloy parin ako sa pag takbo at hinahabol ang bus kahit alam kong malabo nang huminto pa ito dahil sobrang layo na nito mula sa akin hanggang sa hindi ko na siya naabutan.
Patuloy parin ako sa pag takbo hanggang sa unti unti na akong napagod na ako at huminto. Napahawak ako sa dibdib ko. Hindi ko na siya na abutan
Wala na siya
Napayukom ako ng kamao at tumingin sa maliit na bulto ng bus na papalayo hanggang sa unti unti na itong naglaho. Napabugga ako ng hininga. Hindi ko alam kung anong dahilan para habulin ko siya. Hindi ko siya kilala at hindi nya rin ako kilala. He's just the man who standing in the middle of rain. A man in the rain who I cannot forget. But still I want to find him
...
"Hija anong nangyare sayo?!" Bungad sakin ni Ate Ruby nang makauwi ako sa bahay
"Ahm nakalimitan ko po kasing magdala ng payong" Pag dahilan ko.
"Naku jusko kang bata ka! halinat pumasok kana at makapagpalit na, baka magkasakit ka pa. Naku tsak na magagalit ang Daddy mo kapag nagkasakit ka" Nagaalalang sabi niya Ngumiti ako kay manang. Umakyat ako sa kwarto ko upang maglinis ng katawan
Habang pumapatak ang tubig mula sa shower hindi ko maiwasan na muli siyang maalala. 'Bakit mo ba ginugulo ang isipan ko' Bulong ko sa sarili ko
Nang matapos ako. Nagpalit na ako ng pangtulog. napatingin ako sa labas ng bintana ng aking kwarto at Umuulan parin. 'Kailan ka kaya titila?' Bulong ko. Hindi kaya napapagod ang langit sa pagiyak?
Naglakad ako patungo sa aking higaan at sumapa sa aking kama. Humiga ako at pumikit pero sa pagsara ng mata ko biglang bumilis ang tibok ng puso ko nang nakita ko nanaman ang mukha niya. Dumilat ako at sa tumingin sa dingding. Those eyes, Bakit hindi ko magawang makalimutan? They say 'If there's someone who you cannot forget is the someone who gives you a memorable memories-' but we don't have even a little memories. I only have nothing. Nothing that makes me feel this way.
Naalala ko ang nangyare kanina nung nagtapo ang mga mata namin para akong kinapos at parang unti unti akong nanghina. Hindi ko akalaing sa tagal ng panahon magkikita ulit kami sa paherong panahon.
Wala siyang pinagbago nang huli ko siyang makitang walang malay sa hopital. Yun lang ang araw na makita ko siya ng malapitan at mahawakan ng panandalian at masilayan ang maamo niyang mukha.
Nakaramdam ako ng lungkot habang inaalala ang mga tagpo namin na ako lang ang may alam.
...
Pumunta ako sa coffee shop kung saan ko siya nakita. Nagbabakasakaling makita ko ulit siya. Pumasok ako sa luob mg coffeeshop. Linibot ko ang mga mata ko sa paligid upang malaman kung nandito ba siya pero hindi ko siya makita
Umupo ako sa isang table malapit sa bintana at hinintay ko kung dadating siya.
"You want to oder maam?" Tanong ng waitress. Umiling ako sa ngumiti
"Ahm mamaya nalang siguro may hinihintay pa ako" Pag dadahilan ko. Nakakahiya naman kasing umupo lang dito dahil alam kong may mga costumer pa sila na kailangan ng table
Mag hahapon na pero wala ni anino niya ang nakita ko. Napabugtong hininga ako nakakapagtaka naman dahil nakita ko siya dito nung isang araw. Hindi kaya absent ba siya or day off niya?. Napabugtong hininga akong kinuha ang phone ko sa aking bag, may mangilan ngilang text lang mula sa mga old friends ko at kay Valeen.
Muli akong napabugtong hininga. Siguro nga hindi na siya dadating. Hindi ako nakatiis at tumayo ako at naglakad patungo sa counter.
"Good afternoon maam, what's your order?" Nakangiting tanong ng cashier. Napakagat ako ng labi gusto kong tanungin kung nandito pa ba yung lalaki kaso nahihiya ako dahil kanina pa ako nakatambay sa shop nila
"Ahm one dark forest please" I ordered. Habang hinihintay ko yung order ko hindi ko maiwasang magtanong
"Ahm excuse me?"
"Yes ma'am! Any additional?"
"Ah no! Ahm tatanungin ko sana kung..." Napahinto ako dahil hindi ko alam ang dapat kong sabihin dahil hindi ko alam ang pangalan niya "...Ahm kung may nag tatrabaho ditong lalaki na mestizo, medyo m-matangkad at ahm ano., may dimple?" Nakakunot ang noong nakatitig sa akin yung lalaki na parang sinusubukang intindihin ang mga sinasabi ko. Napakagat ako ng labi at biglang nahiya.
"I'm sorry ma'am pero hindi ko masyadong nafigure out yung sinasabi nyo pero parang meron po. Si Aldenico" Sabi niya.
"Aldenico?"
"Yes po. Siya lang po kasi yung lalaking employee dito na may dimple eh"
"Ahm nasaan na siya?"
"Si Alden po? Wala na po siya dito nung last day lang po" Paliwanag niya habang inaayos ang order ko.
Hindi ko alam pero parang bigla akong nalungkot sa nalaman ko. What happend to his? Is he get fired or he resigned?
"Here's your order ma'am" Nakangiting inabot niya akin yung order ko. Nginitian ko siya at tumangong kinuha yung order ko.
Gusto ko pa sanang mag tanong about sa lalaki na nag ngangalang Alden kung saan siya nakatira but I know it is a personal information and they give it easily. Marami akong tanong kagaya ng kung anong dahilan kung bakit wala na siya sa trabaho kaso masyado na ata akong nanghihimasok.
I don't know the purpose of this. Why I did this, why I still want to find him. I don't even know him and worse we don't even know each other pero hinahanap ko parin siya. hinahanap hanap ko parin siya ng walang dahilan. ngayun ko lang na realize na para akong tanga na naghahanap sa taong wala parte sa buhay. sa taong ni minsan hindi ko nakausap.
And the realization hits me na lahat ng ginagawa ko ngayun ay isang napakalaking kagaguhan dahil bakit ko pa siya hinahanap maybe because I was damn curious about him or I feel pity on him. I don't know
Siguro nga hindi lahat ng bagay na pinagtagpo ay tinadhana. Siguro may nakatadhanang magtagpo pero hindi nakatadhana para sa isat isa. Maybe this is the sign that's why I'll stop chasing you. Walang dahilan para nahapin kita. Sino ba naman ako at sino ka rin naman ba. That's why now I let myself like a raindrops falling to the sky and I let you flow where you go.
