คุณเห็นอะไรในสีแดงเหรอ?...
ความสดใส ฉูดฉาด ความร้อนแรง ความเป็นมงคล ความโดดเด่น...
แต่ผมไม่เห็นอย่างที่ว่ามาข้างต้นเลย...
เวลาพูดถึงสีแดง...ผมจะนึกถึงสิ่งหนึ่ง...
"ชานยอลจ๊ะ...ทางนี้หน่อย พี่มีเรื่องจะคุยด้วยจ้ะ"
เสียงของพนักงานหญิงคนหนึ่งร้องเรียกเด็กหนุ่มร่างสูงโปร่ง ผมสีน้ำตาลเข้ม สวมแว่น ผิวขาวซีดใบหน้าขึ้นกระเล็กน้อยที่กำลังนั่งแยกเอกสารอยู่อย่างตั้งใจ เจ้าของชื่อเลิกคิ้วเล็กน้อยก่อนจะเอ่ยขานไปเบาๆ
"ครับ"
"ทางนี้"หญิงสาวใบหน้าใจดีในชุดพนักงานออฟฟิศกวักมือเรียกเด็กฝึกงานให้ไปหา ก่อนจะพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงอบอุ่น "คือพี่จะบอกเราว่า พรุ่งนี้ไม่ต้องช่วยที่แผนกนี้แล้วนะคะ"
"เอ๊ะ?"
"คือ...ตัวพี่เองที่รับฝึกงานกับเรา จะไปต่างประเทศสองอาทิตย์แน่ะจ้ะ คงไม่มีคนประเมิน...พี่เลยฝากงานเราไว้กับคนที่แผนกอื่นเอาไว้"
"แผนกอื่นเหรอครับ?"
"ใช่จ้ะ งั้นวันนี้เอาเอกสารซองนี้ไปยื่นให้เขาเลยนะคะ วันนี้ไม่ต้องทำตรงนี้ ไปยื่นเอกสารแล้วก็ฟังว่าเขาให้ช่วยตรงไหนเนอะ"
ปาร์คชานยอลวัยยี่สิบสองรับซองสีน้ำตาลมาไว้กับมือ สายตาจับจ้องแผนที่ลวกๆบนกระดาษสีขาวก่อนจะเดินออกมาจากห้องเก็บเอกสารอย่างงุนงง เขาเป็นนักศึกษาฝึกงาน ที่มาฝึกงานรอก่อนที่จะทำโปรเจคจบ เนื่องจากไม่ใช่คนที่กล้าซักไซ้อะไรใครเป็นทุนเดิม เจ้าตัวจึงได้แต่ถือเอกสารออกมานอกห้องแบบมึนๆ ชีวิตของชานยอลเมื่อฝึกงานกับที่นี่ก็มีความสุขดี ไม่มีปัญหาอะไร เพราะฉะนั้นเขาจึงเชื่อไปตามที่รุ่นพี่แจ้งข่าว ว่าเจ้าตัวคงประเมินงานให้เขาไม่ได้จริงๆ
