"อึ่ก!...อื้ม..."
"..."
"เฮ้อ...."
เมื่อเสียงน้ำไหลดังขึ้นได้ไม่นาน บานประตูห้องน้ำก็เปิดออกตามด้วยร่างของอู๋อี้ฝานที่ค่อยๆย่างเท้าออกมาสีหน้าโล่งๆ ในห้องนอนส่วนตัวของเขานั้น บนเตียงปรากฏด้วยกองสมุดหนังสือกางเต็มโต๊ะ พร้อมกับเก้าอี้เตี้ยๆและแม็คบุ๊คเครื่องหนึ่ง ทว่าบนหน้าจอกลับไม่ได้มีโปรแกรมสำหรับการศึกษาหรือทำงานอย่างใด ตรงกันข้าม กลับเป็นรูปใครสักคนหุ่นอรชรอ้อนแอ้นอยู่ในชุดบิกินี่และกระโปรงตัวจิ๋วกำลังน่าท่าพับเข่าอย่างน่ารักน่าชัง ทว่ากลับมีโทรศัพท์มือถือสำหรับใช้ถ่ายรูปปิดใบหน้าเท่านั้น และแน่นอนว่าหน้าอกที่แบนเรียบเป็นกระดานนั้นบ่งบอกได้ว่าอีกฝ่ายไม่ใช่ผู้หญิง... แต่เป็นผู้ชายแบบแต่งหญิง วิกผมลอนสีน้ำตาลสลวยนั่นก็ด้วย..ไม่ใช่ผมแท้ของเจ้าตัว อู๋อี้ฝานรู้ดี...
รู้ทั้งรู้แต่ก็อดเอารูปเขามาระบายอารมณ์ตัวเองไม่ได้....บ้าแท้ๆ...
ก็รู้อยู่หรอกว่ามันเป็นเรื่องปกติที่ผู้ชายวัยเขาต้องมีหารหว่านแหสาวแหนกันบ้าง แต่เขาไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมเขาถึงให้ผู้ชายแต่งหญิงเป็นคนที่ทำให้มีอารมณ์อย่างว่าโดยเฉพาะ ขนาดไปปาร์ตี้ตามผับตามบาร์ สาวสวยทรงโตมาคลอเคลียเขายังรู้สึกเฉยๆ แล้วยิ่งถ้าเปิดมาเจอหน้าอกเป็นบล็อคกลมๆเขาก็ยิ่งรู้สึกว่าไม่ต่างอะไรกับการมีเซ็กซ์กับตุ๊กตายาง แต่ถ้าถูกปลุกถูกปั่นให้คล้อยตาม เขาก็ได้รูปสาวน้อยคอสเพลย์ในจิตนาการนี่แหล่ะช่วยให้เขาผ่านพ้นคืนๆหนึ่งไปได้อย่างเป็นสุข
ชีวิตของอู๋อี้ฝานนั้นไม่ลำบาก แต่ก็ไม่ค่อยสบาย เขาเป็นนักศึกษาจีนที่มาเรียนเพิ่มเติมที่เกาหลีในช่วงซัมเมอร์ แน่นอนว่าเงินหยวนกับเงินวอนนั้นต่างกันลิบลับ อี้ฝานจึงค่อนข้างใช้เงินอย่างคล่องมือ แต่แค่ลำบากนิดหน่อยกับการชีวิตแบบแปลกที่แปลกถิ่น ยังดีที่รู้จักเพื่อนชาวจีนและชาวเกาหลีที่เรียนร่วมกัน ทำให้ชีวิตของเขาไม่อับเฉาหรือกดดันเกินไป ทุกอย่างดูง่ายๆสบายๆ อี้ฝานไม่ชอบแข่งขันอะไรกับใคร ทำอะไรแค่พอตนชอบ ไม่ใช่ก็ไม่สู้ บางครั้งเขาก็รู้สึกล่ะว่าตัวเองขี้เกียจ แต่เขาไม่มีอะไรที่จะต้องดิ้นรนนี่นา...
