"ไอ้คนหน้าไม่อาย แย่งแฟนชาวบ้าน!!"
หญิงสาวคนหนึ่งแผดร้องออกมาพร้อมกับผวาหมายจะเข้าทำร้ายอีกฝ่าย ทว่าก็ถูกผลักออกจนล้มลงไปกองกับพื้น โดยที่คู่กรณีซึ่งเป็นชายหนุ่มร่างสูงโปร่งก็แสยะยิ้มเย็นก่อนจะขยับริมฝีปากออกมาอย่างเยาะเย้ย
"คนๆเดียวไม่มีปัญญาดูแลก็ต้องถูกแย่งแบบนี้แหล่ะ จำไว้!"
B r a v e .
เจ็ดเดือนก่อนหน้านี้...
ปาร์คชานยอลสูดลมหายใจสั้นๆก่อนจะเผยอริมฝีปากให้ควันล่องลอยไปบนอากาศ สายตาจ้องนิ่งๆไปยังเป้าหมายที่กำลังจัดเรียงหนังสืออยู่ในห้องสมุดผ่านหน้าตางกระจกใส ในเวลาแบบนี้นักศึกษามหาลัยต่างใช้เวลานอนเล่น กินขนม พูดเรื่องชาวบ้าน และสารพัดอย่าง แต่ไม่ใช่กับชานยอลที่มาเข้าเรียนตอนบ่ายสอง เช็คชื่อแล้วก็กลับ
ร่างสูงโปร่งสวมเชิ้ตสีขาวราคาแพงกับกางเกงยีนส์เนื้อดีแนบกับท่อนขาเล็กๆ และรองเท้าบู๊ทหุ้มข้อยืนพิงสปอร์ตคาร์ให้สาวๆที่เดินผ่านส่งสายตาหวานเยิ้มมาให้ แต่ชานยอลกลับเลือกที่จะทำเป็นไม่เห็นและทำเป็นวุ่นวายกับการสูบบุหรี่อยู่ที่เดิม จนมวนของมันได้มอดหมด จึงได้เหยียบมันกับพื้นขยี้เล็กน้อย พลันหยิบถุงในรถแล้วสาวเท้ายาวๆตรงไปที่ห้องสมุด
"มาต่อวันยืมครับ"
ชานยอลเอ่ยพลางวาง1Q84ของฮารุกิ มูราคามิลงกับเคาน์เตอร์ไม้ขัดมันวาววับ โดยที่อาสาสมัครบรรณารักษ์ซึ่งเป็นชายหนุ่มร่างสูง เค้าหน้าตะวันตก เส้นผมสีเข้มเหมือนสีคิ้ว และดวงตาสีอเมริกาโน่ใต้แว่นสายตาก็หยิบบัตรนักศึกษาของชานยอลมากดยิงบาร์โค้ดและคีย์ข้อมูลพลันส่งยิ้มให้อย่างเป็นมิตร
"ยังอ่านไม่จบสินะครับ ตอนผมอ่านเรื่องนี้...มันซับซ้อนมากจริงๆ"น้ำเสียงนุ่มนวลที่ดูเป็นมิตรนั่นทำให้ชานยอลขยับยิ้มตามได้อย่างง่ายดาย ทั้งที่ปกติแล้วชานยอลไม่ค่อยยิ้มบ่อยนัก
