Van de week kreeg ik zulk leuk nieuws te horen. Ik word tante en mocht helpen bij het bekendmaken van het nieuws. De 'als verrassing' bezorgde taart, gaf me inspiratie voor een kort verhaaltje. Normaal zou ik dit in een groter verhaal verwerken. Maar omdat dat niet zou passen en ik het toch graag wil delen, plaats ik het hier. Reacties maken me nog blijer (als dat nog kan). laat gerust weten wat je er van vind ;)
Verrassing.
Haar hak tikte zenuwachtig op de vloer. Haar been trilde en de tafel bewoog. Ze was zenuwachtig. Geen twijfel mogelijk. Wolfs merkte het. "Gaat het?" legde hij onder het bureau zijn hand op haar been. Het trillen stopte maar de spanning bleef hangen. Eva keek schichtig op naar haar vriend. "Ik ga op van de zenuwen." Bekende ze eerlijk waarna ze haar blik liet zakken en haar been weer begon te trillen. Wolfs glimlachte. "Dat merk ik, zit eens stil joh. Ik word nerveus van jou." Eva grijnsde. Ze bewonderde Wolfs' rustigheid. "Hoe blijf je zo koel? Bijna wekelijks belanden we in benarde situaties waaronder ik, desondanks dat, gewoon normaal kan functioneren. Maar als we iets voor onze collega's bekend willen maken, dan sta ik te trillen op mijn benen." Wolfs gaf een klein kneepje in haar been en glimlachte. "zo koel ben ik niet hoor. Langzamerhand word ik gek van het wachten. Ze zullen zou wel komen." Eva knikte. Haar ogen nog steeds op haar bureau gericht.
"Zal ik wat thee voor je halen?" Stelde Wolfs voor. Eva keek op en knikte. "Meloen thee alsjeblieft." Wolfs schudde lachend zijn hoofd. Eva had meloen thee nooit lekker gevonden, maar sinds een week of twee drinkt ze niets anders meer. Andere thee smaken vond ze niet lekker, of stonken. Maar meloen thee ging er nog in. Wonderbaarlijk genoeg.
Kort legde Wolfs zijn hand op Eva's schouders en liep naar de koffie hoek. Daar aangekomen viste hij een grote mok van de plank en vulde deze met heet water. Het gewenste smaakje werd er in gehangen en nog een normale bak koffie werd gezet.
"Alsjeblieft." Hoorde Eva achter haar en voelde Wolfs langs haar heen buigen om de twee koppen op het bureau te zetten. Hun lichamen raakten elkaar en hun blikken kruisten. "Dankjewel." Glimlachte Eva. Wolfs kneep gemoedelijk zijn ogen fijn samen en drukte kort zijn lippen op de hare. "Alsjeblieft, schat." Smiespelde hij zodat alleen zij het konden horen.
Ze waren al minstens een half jaar bij elkaar en iedereen wist het. Toch hielde ze hun momentjes zo veel mogelijk privé. Niet iedereen hoefde hen te zien flikvlooien. Dat was ook de voorwaarde voor als ze samen wilde blijven werken. Toen ze het hun baas verteld hadden, was mevrouw Mechels er niet blij mee geweest. Toch moest ze toegeven dat ze het ergens wel verwacht had. Het verklaarde een hoop en vermoedens van collega's konden bevestigd worden. Van mevrouw Mechels mocht het koppel samen blijven werken. Ze vertrouwde hen er op dat hun werkprestaties er niet onder zouden leiden en anders zou ze hen als nog uit elkaar halen. Eva en Wolfs waren ontzettend blij geweest en wisten te bewijzen dat ze inderdaad nog gewoon samen konden werken. Buiten bureau-uren gingen ze professioneel te werk. Op het kantoor lieten ze nog wel eens wat los, maar vaak zo onopvallend mogelijk. Ze stonden niet te koop met hun relatie. Ook al hielden ze ontzettend veel van elkaar.
"Het is twaalf uur." Merkte Eva op. "Ze zijn laat." Wolfs draaide zijn pols om en knikte. Hij ging aan het bureau zitten en nam voorzichtig een slok van de hete koffie. Eva liet haar hand kort over haar buik glijden waarna ook zij de kop in handen nam. "Ik kan al haast niet wachten, maar het duurt nog zo lang." "Ik weet zeker dat uiteindelijk de tijd zo voorbij vliegt. Maar dat het lang duurt, daar moet ik je gelijk in geven." "Ik ben al zo zenuwachtig." Fluisterde Eva. Wolfs glimlachte. "Ik ook."
Het achtergrond geroezemoes viel langzaam stil en verrast keken Eva en Wolfs op. Het was zo ver. Hij was er. In de deuropening aan de andere kant van het bureau stonden twee koeriers. De ene had een witte koksmuts op. De ander droeg een vuil schort. In hun handen hielden ze een grote doos die wel zwaar moest zijn. Er viel wat te trakteren en heel het bureau moest er van kunnen eten. Het was groot nieuws dat ze bekend zouden maken. En dat wilde ze op een originele leuke manier doen.
