Η Αυτοκτονία

Δεν είναι αλήθεια

Κοιμόμουν και άκουσα θορύβους από τον κάτω όροφο κοίταξα το ρολόι μου και η ώρα ήταν μόλις 3 τα ξημερώματα. Άκουγα φωνές και αποφάσισα να σηκωθώ και να πάω να δω τι τρέχει, καθώς κατέβενα από της σκάλες αργά είδα τους γονείς μου να τσακώνονται και να φωνάζουν. Αποφάσισα να μην κάνω υπαρκτή την παρουσία μου ακόμα και τους άκουσα να μιλάνε. Να μιλάνε για εμένα και να λένε πως ήμουν ένα ατύχημα ότι έπρεπε να πάω σε ψυχολόγο διότι φοράω συναιχεια μαύρα. Τότε ήταν που βούρκωσα και είπα να βγω και εγώ να τους πω καπια λογάκια αλλά διστασα. Με είδαν και μου είπαν ότι δεν τα εννοούσαν αυτά όπου είπαν και εγώ απλά έτρεξα στο δωμάτιο μου έκλεισα την πόρτα και την κλείδωσα. Δεν το πιστεύω τι άκουσαν μόλις τώρα τα αυτιά μου? Εγώ είμαι η αιτία που τσακώνονται συναιχεια?  Πείρα την Νικόλ τηλέφωνο και το σήκωσε

Νικολ: παρακαλώ?

Κατερίνα: έλα Νικόλ μου συγνώμη που σε ξύπνησα αλλά έπρεπε να μιλήσω σε κάποιον
Άρχισα και της έλεγα τι έγινε και δεν απάντησε

Κατερίνα: Νικόλ με ακούς?.... Νικόλ???

Το τηλέφωνο έκλεισε και τελικά έμεινα μονη μου. Άρχισα να κλαίω τόσο πολύ μέχρι που δεν έπαιρνα ανάσα,  σιχάθηκα τόσο πολύ τον εαυτό μου δεν ήθελα να υπάρχω. Αλλά όχι δεν πρέπει Κατερίνα μην το κάνεις κρατήσου έχεις δώσει μια υπόσχεση. Έκλαιγα τόσο πολύ δυνατά που ακούστηκα σε όλο το σπίτι. Κάποια στιγμή όλα μαύρισαν και βρέθηκα στο πάτωμα λοιποθιμη...

Ξέρω μικρό πάρτι συγνώμη.Ωραία φίλη η Νικόλ την άφησε για τον ύπνο :) η καημένη η Κατερίνα πως θα αντιδράσει βλέποντας τους γονείς της?  Αυτό θα το μάθουμε σύντομα :* :*