Turn your face - Dutch [Onder Bewerking]

022

Alles ging tot nu toe goed. We hadden eendjes gevangen (zie hoe volwassen we zijn), in een spookhuis geweest, een paar ritten op de achtbaan en we zijn op het reuzenrad geweest, dat wel niet zo groot was als de Londen Eye... Wacht, ik ben een belangrijk deel vergeten: we aten verschrikkelijk veel snoep en suikerspinnen! Kortom, tot nu toe had ik het echt naar mijn zin.

Ik heb geen idee hoelaat het was toen Niall voorstelde om de kermis te verlaten en ergens iets te gaan eten. Ik gok dat het rond 7 uur is aangezien het al stilletjesaan donker wordt. Ik rust mijn hoofd tegen het raam naast me. "Dankje Niall", zeg ik eenmaal we enkele minuten in de auto zaten. Hij kijkt me vragend aan. "Dankje dat je me daar naartoe bracht" Eenmaal dat ik dat zei begon hij te glimlachen en antwoorde dat de dag nog niet om was.

Met een gelukkig gevoel kijk ik naar de huizen die we voorbij rijden en na een tijdje kwamen ze me steeds bekender voor... Wacht even, ik ken deze wijk, het ligt op paar minuten afstand van het park waa- waar ik en Niall altijd heen gingen....

Zouden we daarheen gaan? Nee, we zouden ergens gaan eten zei hij. Er zijn trouwens geen restaurants in een park, we zullen hier vast toevallig zijn. Oh wacht, rijdt de parking in, tot zover toevallig in de buurt....

Niall stapt uit en kijkt me aan. Ik glimlach snel zodat hij zich geen zorgen moet maken ofzoiets en doe de deur aan mijn kant open. Ik kijk rond me heen, er zijn niet veel wagens geparkeerd. Wat eigenlijk best logisch is want de meeste mensen gaan naar huis als het donker wordt en blijven niet in een park?

"Hé, kan je even helpen?" Ik draai me om om Niall onhandig met een picnicmand te zien. Ik loop op mijn gemak naar hem toe om de mand over te nemen waardoor hij de deur kon sluiten en een deken meenam. Wel, iemand heeft zijn date goed geplant?

Ik probeer met mijn vingers de mand te openen om te zien wat erin zit maar Niall slaagt al snel mijn hand weg en zegt dat ik het straks wel te zien krijg. Nog voor ik iets kan zeggen neemt hij de mand van me over en geeft me een teken om te volgen.

Hij keek me even aan, alsof hij me bestudeerde en alles wat ik deed in me opnam. Ik keek naar zijn ogen en zag pijn en teleurstelling maar die verdwenen al snel wanneer hij zijn hoofdschudde en me glimlachend aankeek en we samen verder liepen. Trek het je niet aan Demi, je hebt je vast vergist toen je hem aankeek.

Na zo'n vijf minuutjes te stappen kwamen we aan bij het meer dat in het midden van het park lag. Het was precies zoals ik het me herinnerde. Rond het meer wordt omgeven door bomen waarin lichtjes zaten die oplichten als het donker werd. Aan de overkant zag je een hut waar je bootjes kon huren en niet veel verder daarvan staat er een ijskraam (dat nu dicht is want het is avond...).

Ik draai me om en zie Niall op het doek te zitten met de picnicmand voor hem. Hij kijkt twijfelend naar mij, is hij nu bang voor mijn reactie? "Dus, wat vind je ervan? Ik dacht, nu je hier voor het eerst bent in Londen kan ik je deze plek laten zien. Zelf kom ik hier vaak als ik eens alleen wil zijn..."

De glimlach die in het begin oprecht was veranderde naar een fake toen ik nu je hier voor het eerst bent in Londen hoorde. Hij wist het niet, hij had  er geen flauw benul van! Louis en Liam hadden niets gezegd, dat was duidelijk. Ik ben een verschrikkelijk mens, mensen recht in hun gezicht liegen!

"Het is prachtig Niall, dankje." Ik ging recht tegenover hem zitten en keek naar het meer. Niall was ondertussen alles aan het uitpakken maar ik kon het niet over mijn hart krijgen om hem aan te kijken. Hij denkt echt dat ik een nieuwe persoon ben, iemand die hij nog nooit ontmoet had terwijl in het echt ik hem al bijna mijn hele leven ken! Hoe kan ik eigenlijk nog met mezelf leve-

"Ik had geen idee wat je wel en niet lust dus heb ik maar verschillende dingen meegenomen." Ik moest bijna lachen als ik het eten zag liggen. Er lag pizza, fruit, groenten, kip, brood, pasta en nog dingen die je je kon bedenken. "Niall, we gaan dit nooit op kunnen krijgen nadat we ons volgepropt hebben daarstraks!" Ik schudde zijn hoofd en zei dat hij de restjes wel aan de jongens zou geven en ik gewoon moest eten wat ik kon.