Turn your face - Dutch [Onder Bewerking]

014

                                                                        Demi P.O.V.

Die woorden waren het einde van mijn wereld.. dit kon toch niet? Nee, nee, ze halen een grap uit!

Ja, dat zal het vast zijn… een grap... juist?

“Your kidding me, right?”

“I-Ik… Tira, ze is echt …” Zeg de woorden Zayn, zeg ze! Hoe moeilijk kan het niet zijn om te zeggen ‘Het is een grap, Lucy is levend en wel’ ??

“Is dat Tira?” Is dat Eleanor op de achtergrond? Oh please El, zeg mij dan dat dit een grap is want als het echt zo is… Dan, dan weet ik niet wat ik zou moeten doen!

Weetje, ik ga gewoon naar haar huis, je kan beter maar alles zelf checken hé?

“Tira?” Ik knik. Stom, je telefoneert, niemand kan je zien!

“Wacht, ik ga even naar buiten…” Hé ik ook! Oké, dit is geen moment om grappen te maken Demi, ze klinkt serieus… In ieder geval liep ik naar buiten.

“Oké ik ben alleen…”

“Uhm… Oké?” Ik klink verward, want dat ben ik ook… -,-‘

“Dus euhm… Demi?”

“Ja?”

“Hoe gaat het met je?”

“Goed, totdat Zayn besloot om een grap met me uit te halen… Serieus, ik dacht even dat ze echt dood was, haha!”

Stilte.

Waarom lach je niet?!

“El, het was een grap, juist?”

…

“El?”

…

“Eleanor Cadler, je zegt me nu meteen dat het een grap is!” schreeuw ik in het apparaat in mijn handen.

Volgens mij was het luid aangezien sommige mensen me aankijken, maar who cares?

“Demi… Ze is echt weg…”

“Eleanor, please geen grappen oké?” Mijn stem trilde, ik begon bang te worden… Dit kan niet, juist?

“Zeg me dat dit een prank is! Een grap van de jongens! Of van Lucy omdat ik gisteren haar eten uit haar handtas ‘leende’!” Tranen stromen nu over mijn wangen.

“Verzeker me dat dit allemaal één grote leugen is! Ik vind deze grap niet leuk!” Ik heb geen idee of ze me begrijpt, maar toch reageerde ze terug.

“Demi… Dit is geen grap of prank…” fluistert ze.

“NEE! LIEG NIET TEGEN ME!”

“ZE IS OMGEKOMEN OKÉ? DEMI, ZE IS ER NIET MEER, BEGRIJP JE DAT?!”

En dat was genoeg om in te storten, 3 meter van een Starbucks, midden op een straat in Londen, tussen de voetganger, maar dat kon me niks schelen omdat mijn beste vriendin er niet meer is.

*5 dagen later*

“Demi?” Ik kijk op om in een paar bruine ogen te kijken die vol tranen zitten. Ik knikte en klopte op de stoel naast me.

“Ik… “ ,ze haalt nog eens diep adem, “Ik kan nog steeds niet geloven dat mijn kleine meid er niet meer is…”

Ik knikte en nam haar hand vast. “Ik ook niet.”

Het is waar, ik kan het nog steeds niet vatten…

Na mijn instorting in Londen kreeg ik een heleboel vragen over me heen aangezien mensen het gefilmd en gefotografeerd hadden. Maar dat kon me niks schelen want mijn beste vriendin was weg…

Ik kreeg vragen. Vragen die er zo naast zaten…

Tira, ben je zwanger?

Tira, moet je de groep verlaten?

Tira, ben je nog steeds niet over je breuk met Matt?

Tira, heb je ruzie?

Tira?

Tira?

Tira?

Argh! Waarom kunnen die mensen me niet gewoon een keer met rust laten?

Natuurlijk stopten de vragen toen iemand, ik weet niet wie, schreef dat ik een vriendin genaamd Lucy verloor die ook bevriend was met One Direction.

Volgens mij lijdt Harry hier volgens mij net zoveel onder als mij en Lucy haar familie…

Lucy haar familie…

Ze kwamen de dag zelf meteen nog naar Londen. Ik had ze meteen opgebeld eenmaal ik in mijn kamer zat en ik moet toegeven dat het een erg emotioneel telefoontje was.

Ik heb denk ik twee uur met haar ouders aan de telefoon gezeten, gewoon allemaal herinneringen vertellen en wenen.

Wenen, dat was wat ik het meeste deed. Ik liet niemand met me spreken, liet mijn gsm uit staan en ging naar het hotel waar Lucy haar familie zat… Ik weet dat de meisjes er voor me zijn, en dat zeiden ze ook op de begrafenis, maar ik moet dit alleen verwerken.

Maar ik bent nooit alleen. Er zijn nog mensen die rouwen om het verlies van haar, en dat merkte ik goed de afgelopen 5 dagen.

Tijdens de ceremonie zat ik vooraan naast Anne, Lucy haar moeder. We hielden elkaars handen vast, gewoon om te weten dat we niet alleen waren.  Lucy haar vader, Dave, probeerde zich ondertussen sterk te houden voor zijn vrouw omdat er iemand was die dat moest doen.

Maar ik?

Ik moest me niet sterk houden.

Voor wie moest ik dat dan doen?

Voor Luce?

Misschien, maar je sterk houden is moeilijker dan gezegd.

“Demi?” Ik knikte.

“Onze vlucht vertrekt zo.” Ik stond recht en gaf een knuffel aan Dave en Anne.

“Je weet dat je ons kan bellen hé?” Ik knikte nog eens en bedankte ze.

Niet veel later vertrokken ze richting het vliegtuig en bleef ik alleen achter.

Maar ik kan niemand de schuld geven dat ik alleen ben. Nee, dat kan ik niet want het is mijn eigen schuld.

Niet die van de dronken man die tegen haar auto reed. Niet God omdat hij er iets aan kon doen. Niet het lot die dit besliste.

Nee, allemaal mijn schuld.

Als ik niet met Lucy afgesproken had was ze nooit omgekomen, right?

------------------

Ik ben diep teleurgesteld in mezelf...

Ik wou het veel beter schrijven maar de griep heeft me te pakken gekregen >:(

In iedergeval: Ik ga geen remake maken! Ik ben verwarren hé? ;)

Geef je commentaren en stemmen ofzo, want daardoor ga ik verder schrijven :)

x