The Creators

~Η δεξίωση (Κεφάλαιο 1ο)~

   Ο ήλιος είχε δύσει εδώ και αρκετή ώρα, όμως η μικρή αρνούνταν επανειλημμένα να πάει για ύπνο. Εξάλλου κανείς δεν μπορούσε να την αναγκάσει να χάσει την αγαπημένη της σειρά που προβαλλόταν κάθε μέρα την ίδια ώρα, ούτε καν η μαμά της. Έτσι αυτή περίμενε υπομονετικά κάθε σούρουπο να τελειώσει το επεισόδιο, να παρακαλέσει για εκατοστή φορά την μικρή να βάλει τις πυτζάμες της και τελικά να πέσει για ύπνο λίγη ώρα αργότερα. "Το σχολείο δεν κάνει διακρίσεις!" ,συνήθιζε να της λέει ακριβώς πριν την φιλήσει γλυκά στην κορυφή της μύτης της. Έπειτα η μικρή έπεφτε για ύπνο και μέσα σε λίγα λεπτά είχε αποκοιμηθεί. Και κάπως έτσι το καθημερινό "Μα δεν νυστάζω καθόλου... " μετατρεπόταν στο πρώτο νυχτερινό όνειρο...

Απόψε όμως ανάμεσα σε αυτό το παράπονο και το πρώτο όνειρο, μεσολάβησε κάτι διαφορετικό.

"Α μαμά, ξέχασα να σου πω..." αναφώνησε λίγο πριν η μητέρα κλείσει την πόρτα πίσω της.

"Αχ, Άλις , άμα έχεις σκοπό να με παρακαλέσεις να μείνεις άλλη μισή ώρα ξύπνια, ξέχνα το." αποκρίθηκε απηυδισμένα η μητέρα.

"Όχι όχι... " βιάστηκε να την καθησυχάσει " απλώς η δασκάλα μας είπε να φέρουμε όλοι αύριο ένα οικογενειακό κειμήλιο και να αφηγηθούμε στην τάξη την ιστορία που κουβαλάει."

Η μητέρα κοντοστάθηκε στο κατώφλι της πόρτας. Το πρόσωπο της φανέρωνε τον προβληματισμό της και είχε μια έκφραση που έκανε φανερό στην μικρή ότι σκεφτόταν. Στο τέλος όμως, αφού έσπασε την έκφρασή της με ένα μικρό χαμόγελο, είπε:

"Όλα τελευταία στιγμή μου τα λες... περίμενε."

Η μητέρα χάθηκε από τα μάτια της Άλις , η οποία περίμενε υπομονετικά παίζοντας με το σκέπασμα της. Ύστερα από λίγο η μητέρα εμφανίστηκε κρατώντας ένα μικρό μακρόστενο ξύλινο κουτί και κάθισε στην άκρη του κρεβατιού. Η ανυπομονησία ακτινοβολούσε στα μάτια της μικρής , η οποία περίμενε πως και πώς να φανερώσει η μαμά της το περιεχόμενο του κουτιού.

"Δώσ' το μου! " αναφώνησε ανυπόμονα απλώνοντας το χέρι της.

"Περίμενε" την σταμάτησε η μητέρα "θέλω πριν στο δώσω να μου υποσχεθείς πως θα το προσέχεις σαν τα μάτια σου. Είναι πολύ σημαντικό... " συνέχισε κοιτώντας το ξύλινο κουτί με ένα βλέμμα όλο νοσταλγία.

"Υπόσχομαι. " είπε η μικρή με σιγουριά.

Έτσι της πέρασε το κουτί. Η Άλις έβγαλε γρήγορα το καπάκι και έριξε μια βιαστική ματιά μέσα, λίγο πριν πιάσει την ασημένια αλυσίδα. Έπειτα την παγίδευσε στα δάχτυλα της και τράβηξε έξω αυτό που έμοιαζε με αργυρό κόσμημα. Πράγματι, κάτω από το φως του φεγγαριού το οποίο έσπαγε το σκοτάδι, έγινε ευδιάκριτο το αντικείμενο που κρέμονταν από το χέρι της: ένα ασημένιο κρεμαστό και συγκεκριμένα , ένα μισοφέγγαρο κρέμονταν από την αλυσίδα. Αγκάλιαζε ένα καλοσχηματισμένο μπλε πέτρωμα. Δεν χρειάστηκε να περάσει αρκετή ώρα μέχρι η μικρή να αναφωνήσει γεμάτη έκσταση :