The Creators

~ Μάθημα 1ο (Κεφάλαιο 5ο)~

  Κάθομαι για πολλή ώρα ανασηκωμένη στο κρεβάτι δίχως να κάνω απολύτως τίποτα. Οι δείκτες του ρολογιού κινούνται σταθερά και είναι το μόνο πράγμα στο χώρο που μαρτυρά μια κάποια κίνηση. Αν με ρωτούσε κανείς τι σκέφτομαι αυτή την συγκεκριμένη στιγμή δεν θα ήξερα τι να του απαντήσω. Η ώρα, αν και υπερβολικά αργά , πλησιάζει. Όπου να ναι θα δύσει ο Ήλιος , το σκάφανδρο θα καλύψει την Πολιτεία και εγώ θα βρίσκομαι ξανά περιπλανώμενη μέσα στο σκοτεινό δάσος. Αυτή την φορά όμως με έναν σκοπό συγκεκριμένο: να βρω τον Λίο και να ξεκινήσει η εκπαίδευσή μου.

Και αν το μετάνιωσε;

Και αν δεν μπορέσω να ανταποκριθώ;

Και αν η επαφή μου με αυτόν τον άνθρωπο αποβεί καταστροφική;

Αυτές είναι κάποιες από τις σκέψεις μου, αλλά στο μυαλό μου στριφογυρίζει συνεχώς η τελευταία. Ήδη δυο φορές έχω έρθει σε επαφή με αυτόν τον άνθρωπο που κανονικά θα έπρεπε να τρέμω μέχρι και να τον αντικρίσω. Και να μαι τώρα, λίγες ώρες πριν τον συναντήσω ξανά και αυτή την φορά όχι ως έναν τυχαίο τρομακτικό τύπο που βρήκα τυχαία στο δάσος, αλλά ως τον μέντορά μου. Και αυτό που με τρομάζει περισσότερο δεν είναι αυτός , αλλά εγώ που δεν αισθάνομαι ουσιαστική απειλή από την παρουσία του. Ίσως να φταίει το ότι κι εγώ είμαι σαν αυτόν . Ίσως ο οργανισμός μου να το ξέρει και να αντιμετωπίζει τον δικό του ως κάτι οικείο.

Και όσο είμαι απορροφημένη από αυτούς μου τους συλλογισμούς, οι σάλπιγγες αντηχούν και τσιτώνομαι. Τρέχω στο μπαλκόνι και βλέπω το μεγάλο σκάφανδρο που ανταγωνίζεται τον Ήλιο στο ποιος θα ολοκληρώσει πρώτος το έργο του. Και ο ανταγωνισμός πολύ γρήγορα μετατρέπεται σε συναγωνισμό καθώς μαζί με το σκάφανδρο που περικλείει εν τέλει την Πολιτεία, ο Ήλιος δύει και το φως του σβήνει ακριβώς την στιγμή που η μεταλλική κατασκευή φτάνει στην άλλη άκρη του ορίζοντα.

Ξεφυσώ. Έπειτα βεβαιώνομαι πως η πόρτα του δωματίου μου είναι κλειδωμένη και επιστρέφω στο μπαλκόνι. Αφιέρωσα κάποιες ώρες στο να καταγράψω τις περιπολίες των φρουρών και κάθε πόσο περνάν μπροστά από την μεγάλη σιδερένια πόρτα καθόλη την διάρκεια της ημέρας που μας πέρασε και έτσι ξέρω πως έχω ακριβώς τέσσερα λεπτά μέχρι να ξαναπεράσεις κάποιος από την φρουρά. Οπότε δίχως να χάνω χρόνο κατεβαίνω με την βοήθεια του αέρα στο έδαφος και κινούμαι γρήγορα προς την έξοδο μου. Οι κινήσεις μου γρήγορες όπως και κάθε άλλη από τις δύο προηγούμενες φορές και πριν καλά καλά το καταλάβω ,βρίσκομαι στο σχετικά σκοτεινό, αλλά κατά τ'άλλα επιβλητικό δάσος. Το φως του Ηλίου δεν έχει εξαφανιστεί ολότελα ακόμα ,οπότε βρίσκω πιο εύκολα από τις δύο προηγούμενες νύχτες το δρόμο μου. Η διαδρομή γνώριμη πλέον και τα βήματά μου, πιο σύντομα, μεθοδικά και σίγουρα, με οδηγούν εν τέλει στον προορισμό μου.